Aangezien mijn vriend dit weekend in Genève was, had ik het rijk voor mij alleen. Dé ideale gelegenheid om het FTI Arts & Science parcours in het STUK mee te pikken.

Ik startte mijn bezoek met de installatie van Ugo Dehaes: dansende robots die via AI hun danskunsten steeds verfijnden. Het was tof dat je de robots zelf kon aanraken om hen dansjes te leren, maar echt onder de indruk was ik niet. Misschien had ik later op de avond nog eens moeten terug gaan om te kijken of hun danskunsten er al op vooruit gegaan waren.

Het werk van Mika Oki kon me veel meer bekoren. Als toeschouwers mochten we ons scharen rond een projectie die ons door een betoverend landschap van klank en licht wist te voeren.

De postbus om je toekomstige zelf een brief te sturen, liet ik links liggen. Het ligt wellicht aan mij, maar echt origineel of vernieuwend kan je dit toch niet noemen?

De laatste voorstelling die ik meepikte was die van Ohme & Roméo Poirier. Het idee om de kleuren en klanken van microscopische materie uit te vergroten, vond ik erg origineel. En het geheel was ook mooie om naar te kijken (iets minder om te aanhoren), maar na een kwartier had ik het wel gezien. Deze voorstelling had voor mij gerust met de helft ingekort kunnen worden.

Al bij al vond ik dit een vrij teleurstellende ervaring. Er was geen enkele performance die mij van mijn sokken wist te blazen. Maar misschien lagen mijn verwachtingen gewoon te hoog?