The fourth of july. Met het verkeerde been uit bed gestapt, vandaag. Te weinig en slecht geslapen, een ontbijt to go gekocht in een veel te hectische broodjeszaak, het brood dat mijn omelet vergezelde bleek doordrenkt met olie en liet een gigantische vetvlek achter op mijn favoriete kleedje. Allemaal kleine dingen die mijn humeur tot onder het vriespunt lieten zakken. Jammer, want de zon scheen en de lucht was stralend blauw.

We aten ons ontbijt to go op Times Square. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik van dit bekende plein verwacht had, maar ik vond het lelijk, lelijk, lelijk. Het was niet eens een echt plein. Eerder een strook gewrongen tussen druk verkeer. Het ganse plein is omgeven door schreeuwerige billboards met flitsende reclame. Het is nog lelijker dan Piccadilly Circus in Londen. Piccadilly Circus heeft ten minste nog een mooi Eros-beeldje om de lelijkheid te doorbreken. Op Times Square word je bovendien om de vijf minuten aangeklampt door iemand die je een ritje met een bus, een ticket voor standup comedy, een ticket voor een talkshow en ga zo maar door wil aansmeren. Ik krijg het daar een beetje van op mijn heupen.

We lieten het drukke en lawaaierige Times Square snel achter ons en gingen naar Central Park. Een groene oase in het midden van de drukke stad. Veel beter voor mijn humeur. 😉 Central Park is werkelijk prachtig, alleen laat de bewegwijzering een beetje te wensen over. Van die handige bordjes die aangeven waar de belangrijke attracties in het park zich bevinden, ‘t zou gemakkelijk zijn. Nu moesten we telkens voorbijgangers lastig vallen om de weg te vragen.

We zagen de Bethesda Fountain, kuierden over the Mall, wandelden door Strawberry Fields dat ingericht werd ter nagedachtenis van John Lennon, keken naar de schildpadden in de Turtle Pond, en genoten van het uitzicht vanaf Belvedere Castle. Central Park is echt gigantisch groot. Je kan er makkelijk een dag in rondwandelen en naar de eekhoorntjes en andere beestjes kijken. Heel mooi.

In Central Park ligt het Metropolitan Museum of Art, één van de grootste musea ter wereld. Een beetje het Louvre op Amerikaanse bodem. De volledige collectie omvat 200,000 stukken. Ik vraag me af of de curatoren die zelf ooit allemaal gezien hebben. We lunchten in het museum en de vaststelling die we al eerder gedaan hadden:, dat het eten in musea gezond en lekker is, gold ook hier. Ik schepte een berg sla op aan de salad bar. Verse groenten, jui! En de ravioli met bospaddenstoelen was echt lekker.

Daarna sloten we aan bij de gratis rondleiding in het museum. Een gepensioneerde vrijwilliger leidde ons van een Griekse kouros, over Afrikaanse en Azteekse kunst, naar negentiende-eeuws beeldhouwwerk en twintigste-eeuwse schilderkunst. We zagen een bijzonder houten beeld van een jonge viriele Johannes de Doper dat gevonden werd op een rommelmarkt en sloten af met de impressionisten.

Ik heb nog nooit zo’n boeiende rondleiding gehad. De gids vertelde geen droog verhaal over kunststromingen, schildertechnieken en data, neen, hij weefde aan de hand van de door hem getoonde kunstwerken een heel verhaal dat kunst, filosofie, religie en wetenschap verbond. Zelfs Einstein werd geciteerd. Fantastisch. Ik was zwaar onder de indruk van de welsprekendheid waarmee hij zijn kennis tentoon spreidde. In een anekdote vertelde hij dat hij ooit Catherine Deneuve had rondgeleid die niet bepaald onder de indruk geweest was van de kunst die hij toonde. Nu, ik was dat wel.

Wist je trouwens dat “het kleine museum dat niemand ooit bezoekt” waarnaar verwezen wordt in The Age of Innocence het Met is?

Na de rondleiding verkenden we het Metropolitan Museum verder op ons eentje. We bleven even hangen bij de impressionisten en gingen daarna iets drinken op het dak van het museum. Ja, op het dak van het Met kan je cocktails drinken terwijl je geniet van het schitterende uitzicht op New York en het boeiende kunstwerk Maelstrom van Roxy Paine.

Ondertussen was het alweer later dan verwacht. We hadden afgesproken met vrienden van H uit België die toevallig ook met vakantie in New York waren om samen naar het vuurwerk aan de Hudson te gaan kijken. We renden op een drafje door de Egyptische kunstcollectie, namen een taxi naar het hotel waar ik eindelijk mijn bevlekt kleedje kon omruilen voor een propere outfit en aten in een recordtempo (een half uur!) bij een Italiaan.

We waren een paar minuten te laat op onze afspraak en het mag een wonder heten dat het er niet meer waren. C en M stonden al op ons te wachten. We wandelden samen naar de Hudson en maakte kennis met mekaar. Eens te meer bleek dat six degrees of separation geen verzinsel is. C en ik bleken, naast H, nog een andere gemeenschappelijke kennis te hebben.

Zo’n twee uur voor de start van het vuurwerk waren we ter plaatse. Mooi op tijd zou je denken. Wel, er waren mensen die nog veel meer op tijd waren, met opklapstoeltjes en al. We geraakten niet verder dan een zijstraat waar het uitzicht nogal hinderlijk geblokkeerd werd door een paar bomen en een huizenblok. Op andere plaatsen was het niet veel beter, want er werd niemand van de toeschouwers toegelaten tot vlak bij het water uit veiligheidsoverwegingen.

Volk, mensen, volk, Liefhebbers van crowdsurfen zouden zeker een paar huizenblokken kunnen surfen op de handen van de toeschouwers, als de massaal aanwezige politie ze al niet eerder uit de massa zou plukken, natuurlijk. Het vuurwerk was een massaspektakel zoals ik er nog nooit één heb meegemaakt. Ik las ergens dat meer dan 22 ton vuurwerk de lucht ingeschoten werd, maar of dit correct is, weet ik niet. Het vuurwerk werd afgeschoten vanaf boten op de Hudson. Men had gekozen voor deze plek omdat het dit jaar exact 400 jaar geleden is dat de Nederlander Henry Hudson de Hudson rivier ontdekte en zo aan de basis lag van het ontstaan van New York.

Het vuurwerk was magistraal. Vuurpijlen die zich ontvouwden tot dobbelstenen, strikjes, hartjes. Blauw, wit en rood voerden de boventoon. Het was adembenemend. Na het vuurwerk volgden we de mensenmassa richting centrum. We kwamen terecht op Times Square waar we besloten onze kans te wagen en iets te gaan drinken in het Hard Rock Café. We vonden een plaatsje aan een toog. Maar wat een tegenvaller bleek dat te zijn. Onvriendelijk personeel, te dure drankjes, waterige mojito’s, een bloody mary met een preistengel erin. Dit was mijn eerste bezoek aan een etablissement van de Hard Rock keten, maar je zal er mij niet snel terugzien. Gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed!