De tweede Expo-dag begon op identiek dezelfde wijze als de eerste, met dit verschil dat we nu met z’n vijven richting Expo trokken. Omdat op 2 juni la Festa della Repubblica (de Italiaanse nationale feestdag) gevierd werd, was 1 juni een brugdag. We hadden gehoopt dat heel veel Italianen ervoor zouden kiezen om op 2 juni naar de Expo te gaan, maar dat bleek een grove misrekening. Het was nog veel drukker dan zaterdag en we moesten ongeveer 50 (!) minuten aanschuiven aan de ingang om binnen te geraken. Niet leuk.

Op het Expo-terrein merkte je duidelijk dat er meer volk was dan de vorige keer. We startten met een bezoekje aan het Nepalese paviljoen, waar de rij om aan te schuiven nog redelijk meeviel. Mooi paviljoen, maar totaal geen link met het thema ‘Feeding the Planet- Energy for Life’. En toch wel een beetje teleurgesteld omdat de loopbrug rond de replica van een Nepalese tempel afgesloten was.

Het was een beetje wikken en wegen welke paviljoens we zouden bezoeken, want de wachtrijen groeiden zienderogen aan. Vijfjarigen hebben nu eenmaal niet zoveel geduld. Omdat de wachtrij aan het Zuid-Koreaanse paviljoen ook nu weer goed meeviel, bezochten we dit voor de tweede keer. Onze vijfjarige vond het allemaal geweldig.

Volgende halte: het chocoladepaviljoen van Lindt. Een beetje een teleurstelling, want we stonden verrassend snel weer buiten. Gelukkig kregen we allemaal een gratis chocolaatje op het einde van de rondgang. En jawel, we lieten ons verleiden door de chocoladeshop en kochten een ruim assortiment aan bolvormige chocolaatjes in allerlei exotische smaakjes.

Na deze zoete zonde had de enige échte Italiaan in ons gezelschap (de echtgenoot van onze vriendin) nood aan koffie. Gelukkig waren we niet al te ver van het koffiepaviljoen. Terwijl de twee heren stonden aan te schuiven voor Ethiopische koffie speelde onze vijfjarige met en in de zakken koffiebonen. Kinderen kunnen zich met de gekste dingen amuseren.

Het volgende paviljoen werd uitgekozen door onze vijfjarige: hij wilde dolgraag de Thaise ‘vulkaan’ bezoeken. Dat het paviljoen in feite een traditioneel hoofddeksel van Thaise boeren moest voorstellen, daar zwegen we zedig over. De vulkaan moest en zouden we bezoeken! Dat we hiervoor drie kwartier moesten aanschuiven was bijzaak. Respect voor de vijfjarige, want ik was het al dik beu na twintig minuten. Onze vijfjarige bleef echter braaf wachten, zonder te zeuren. (Ok, we speelden een klein beetje vals door hem op de iphone spelletjes te laten spelen.) Gelukkig was het paviljoen echt de moeite. Met een prachtige 360 graden projectie, een over the top promotiefilmpje voor de Thaise koning en een heel bijzondere projectie over de Thaise keuken in een rechthoekige ruimte. Knap.

Het was ondertussen al ongeveer twee uur. Al een geluk dat we veel Lindt-chocolaatjes gekocht hadden, die mijn vriend en ik allemaal tijdens het wachten verorberd hadden, of ik was beslist niet meer te genieten geweest.

Het oog van onze vriendin viel op het er zeer smakelijk uitziende vlees van het Uruguayaanse restaurant vlakbij het Thaise paviljoen. Het terras zag er gezellig uit en wellicht zou door het wat latere uur de wachtrij nog meevallen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, een kwartiertje later zaten we op het terras en nog geen kwartier later kon ik genieten van misschien wel de beste steak die ik in heel mijn leven gegeten heb. Uruguay toegevoegd aan mijn lijstje van potentiële reisbestemmingen.

Met dit heerlijk malse stukje vlees achter de kiezen kon ik gans de wereld aan. Onze vijfjarige wilde echter met alle geweld naar de grote Nutella chocopot gaan kijken. Mijn vriend was duidelijk niet de enige Nutella-fan in het gezelschap. Ik bleef echter haperen bij een prachtig optreden van de opera van Shangai. Fenomenale kostuums, betoverende muziek en zeer flexibele dansers. Echt zeer, zeer mooi. Ik heb zeker vijftig foto’s gemaakt van enkel en alleen van de mannelijke danser.

De rest van mijn gezelschap had ondertussen de chocopost gevonden en was aan het aanschuiven om Nutella-etiketten op naam te laten drukken. Hierna scheidden onze wegen. Onze vrienden gingen naar het Children Park, wij trokken naar het terras bij het Spaanse paviljoen voor een welverdiende sangría. We moesten eventjes wachten om een zitplaats vast te krijgen, maar niet al te lang. Zelfs al was er veel volk op het terrein van de Expo, er waren genoeg plekken voorzien om even op adem te komen. En nooit had ik het gevoel overrompeld te worden door massaal veel volk.

Helaas waren de wachtrijen er nog altijd niet korter op geworden. Om het Japanse paviljoen te bezoeken moest je bijvoorbeeld 1 uur en 50 minuten wachten. Meer dan dubbel zolang als op zaterdag. Wij natuurlijk dik spijt dat we toen niet hadden aangeschoven. Omdat wachten echt niet mijn sterkste punt is, deden we wat kleine, arme landen aan, die gegroepeerd waren in een thematisch paviljoen over granen.

Daarna bezochten we het paviljoen van Koeweit. De wachtrij viel mee en het paviljoen zelf was zeer groot en knap ingericht. Ook hier kregen we een mooi promotiefilmpje te zien, enkele indrukwekkende maquettes van deze wonderlijke woestijnstaat, traditionele klederdracht en nog veel meer.

Na Koeweit waaiden we als bij toeval (en ook omdat er helemaal geen rij wachtenden stond) het Sloveense paviljoen binnen. Best wel een sympathiek landje, Slovenië. Leuk paviljoen ook, met wat high tech toepassingen, een vliegtuigje aan het plafond en een heerlijk absurd filmpje over Slovenië. We waren zo gecharmeerd dat we iets dronken op het zonnige terras. De wijn was wat aan de warme kant, maar wel mijn eerste kennismaking met wijn uit Slovenië. Niet helemaal mijn smaak, maar slecht was de wijn zeker niet.

Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en we voegden ons terug bij onze vrienden om samen naar het spektakel bij de Tree of Life te gaan kijken. Onze vijfjarige was nog altijd extreem goed gezind. Fantastisch kind, ik zei het al.

Na de show moest het chauvinisme van onze Italiaan gevoed worden. We gingen naar het grote Vino – A taste of Italy paviljoen. Voor tien euro kon je drie wijnen proeven en kreeg je na je bezoek een wijnglas cadeau. Niet helemaal zijn geld waard, maar wel een mooie paviljoen met heel veel uitleg over wijnen en een zeer fancy zelfbedieningssysteem om de wijnen te proeven. Je kreeg ter plekke ook zeer professionele uitleg, als je daar nood aan had. Alleen had men wel wat duidelijker mogen aangeven dat het zelfbedieningssysteem niet werkte voor de schuimwijnen. Oja, door een kleine switch van onze badges, slaagden mijn vriend en ik er in om (onbedoeld) een extra proevertje uit de brand te slepen. Oh well, het smaakte!

De zon begon zo stilaan onder te gaan. Tijd voor het avondmaal. Mijn vriend en ik aten een heerlijke pasta met truffel. Simpel, maar oh zo lekker. We hadden ondertussen de smaak te pakken van de Italiaanse wijnen, dus we trakteerden ons gezelschap (minus de vijfjarige) op een glaasje heerlijke wijn. Je moet ervan profiteren als je de kans hebt, nietwaar?

Onze laatste stop na het avondmaal was, heel toepasselijk, het Belgische paviljoen. Omdat het bijna sluitingstijd was voor de paviljoenen, werden er gratis chocolaatjes uitgedeeld. Toch veel beter dan de Lindt-chocolade!

Een vlotte trein- en autorit later waren we opnieuw in Ternate. Behoorlijk moe van alweer een zeer goed gevulde dag. We lagen behoorlijk laat in bed, maar dat hadden we er graag voor over.

Ondanks de drukte heb ik oprecht genoten van onze twee Expo-dagen. Het was mijn allereerste kennismaking met het concept Expo en ik ben er zeker van dat we in de toekomst opnieuw naar zo’n Expo zullen gaan. Ik heb echter wel een paar dingen genoteerd om mee te nemen voor toekomstige bezoeken: probeer weekends en brugdagen te vermijden, trek minstens vier dagen uit voor een bezoek en zorg dat je één dag pas vanaf de namiddag gaat zodat je ‘s avonds niet te uitgeput bent om van het avondprogramma te genieten.