depressie

Een lelijk monster

Enkele weekends geleden (het was toen nog 2012) ging ik de confrontatie met een verschrikkelijk lelijk monster aan. Het is een monster dat steeds meer mensen uit mijn directe omgeving in de greep lijkt te krijgen. Mensen die het op het eerste gezicht helemaal voor mekaar hebben: mooi diploma, mooie job, lieve partner, toffe kinderen, leuk huis,… Maar ik schreef er al eerder over, je weet nooit echt wat er zich achter de façade verschuilt.

De avond was nochtans geweldig goed begonnen, maar opeens was daar het monster, zwartgeblakerd en niet voor rede vatbaar. Erg beangstigend om van zo dichtbij de metamorfose mee te maken van iemand die ons dierbaar is. Ik wist dat er problemen waren, ik ken de diagnose en de verhalen over therapie en medicatie, maar de diepe crisis met eigen ogen aanschouwen, meekijken in de bodemloze afgrond, dat was een heel akelige ervaring. Het monster liet zich niet bedwingen door logische argumenten en elk woord moest voorzichtig gewikt en gewogen worden op potentieel beschadigende impact.

We hebben zo goed als mogelijk een luisterend oor geboden, maar op den duur (zo rond een uur of zes ‘s morgens) was mijn pijp helemaal uit en moest ik mijn meerdere erkennen in het beest. We hebben er heel erg op aangedrongen om snel opnieuw contact te nemen met de therapeut, want ik zag een doembeeld opduiken waar ik liever niet mee geconfronteerd wordt. Gelukkig is dat gebeurd en is de situatie onder controle.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit het eerste geval is in onze directe omgeving. Depressie slaat toe bij mensen waarvan je het niet verwacht of misschien toch net wel. Want ik kan me er wel iets bij voorstellen, al is die diepe peilloze afgrond mij gelukkig onbekend. De drang om álles goed te willen doen, een perfecte partner te zijn, de beste ouder die er is, de beste werknemer, de beste, de mooiste, de knapste, de slimste,… Het vergeten te genieten van de kleine dingen des levens, ik bezondig me er zelf ook aan.

Dus ja, weg met dat taboe rond therapie. Geestelijke gezondheid is net zo belangrijk als fysieke gezondheid!

Depressie

Hij heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn. Hij is intelligent, zeer intelligent zelfs. Heeft een liefhebbende vrouw, schattige kinderen, een mooi nieuwbouw huis in een gezellige wijk, een job aan een gereputeerde instelling. En toch is hij niet gelukkig. Hij twijfelt. Zoekt naar de zin. Voelt zich niet op zijn plaats op zijn job. Vindt zijn draai niet. Denkt na over zijn plaats in deze wereld, vindt geen antwoorden. De vloek van mensen die té intelligent zijn, denk ik. Want de vraag “waarom?”, heeft die wel een antwoord? Zijn gedachten worden steeds donkerder. Hij ziet nog maar één weg: die naar beneden.  Hij daalt af. Dieper en dieper.

Hij heeft besloten zich te laten opnemen in de psychiatrie. Voor de tweede keer. Hij beseft dat hij er niet alleen uitgeraakt. En het is goed dat hij dat beseft. Ik zou hem willen helpen, maar sta machteloos aan de zijnlijn. Hij moet vooral leren zichzelf te helpen. Het soort vragen waar hij mee worstelt, ze zijn me niet onbekend. Maar de pikzwarte wanhoop die daarmee gepaard gaat, ken ik gelukkig niet. Hopelijk leert hij stap voor stap weer te genieten. Van de kleine dingen. Een streepje zon, de lach van zijn kinderen. Niet iedereen is tot grootse dingen in staat. Niet iedereen kan de wereld veranderen. 

Ik wou dat ik hem kon helpen.

Een schitterende herfstdag?

Vandaag waren de weergoden ons nog eens gunstige gezind. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven zitten, dus trokken we onze zomerkleren aan voor een wandeling richting Abdij van ‘t Park om daar de ikonen te bekijken. We waren niet de enigen die dit prachtige domein hadden uitgekozen voor een wandeling. Jong en oud genoten zichtbaar van de zon en de herfstkleuren. Een herinnering aan de mooie zomer die ons beloofd werd, maar er nooit kwam.

Op zo’n schitterende dag valt het moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die zo diep in de put zitten, dat ze geen andere uitweg zien dan een overdosis pillen slikken in combinatie met overdadig alcoholgebruik. Dit weekend is het nog goed afgelopen, maar het had anders kunnen eindigen. Er zijn ook dagen dat ik mij slecht voel en misschien komt er onnadenkend al eens het zinnetje: “ik wou dat ik dood was” uit. Maar ik kan mij moeilijk inbeelden hoe zwart het gat moet zijn waarin iemand zich bevindt die werkelijk tot uitvoering overgaat. 

Ik hoop dat niemand die deze blog leest, met gedachten aan zelfdoding rondloopt. Mocht dit toch het geval zijn, zoek alsjeblieft hulp. Praat erover. Neem iemand in vertrouwen. Ga in therapie. Het leven is heus de moeite waard, al lijkt dat even niet zo.

Mooie herfstnamiddag bij de Abdij van t Park