De verborgen geschiedenis van Donna Tartt was één van mijn kerstcadeautjes. Ik gaf het boek zelf een twaalftal jaar geleden cadeau aan een vriendin voor haar verjaardag. Nadat de vriendin in kwestie het boek uit had, leende ik het van haar om het zelf te lezen. (Vandaar dat ik altijd cadeaus geef die ik zelf ook graag zou krijgen. Mensen die veel pralines en cadeaubonnen van mij krijgen, hebben opeens een aha-erlebnis.)

Ik herinnerde mij na al die jaren niet veel meer van het plot. Enkel dat één van de vrienden uit het vriendenclubje vermoord wordt door zijn eigen vrienden na een dramatische gebeurtenis. De moord wordt al op de eerste pagina van het boek uit de doeken gedaan, dus ik verklap hier geen groot geheim aan de mensen die het nog niet gelezen hebben. Wat ik mij wel nog levendig herinnerde, was de roes die het boek opwekte: de ademloze snelheid waarmee ik het boek zovele jaren geleden verslonden had.

Nu was de grootste vraag of “De verborgen geschiedenis” nog steeds dezelfde uitwerking op mij zou hebben. En jawel hoor, het boek slorpte me vanaf pagina tien weer helemaal op. Decadentie en immoraliteit kunnen erg bekoorlijk zijn. De zeshonderd pagina’s waren uit in een zucht. Schitterend boek, fantastische schrijfster.