Hoera! Opgestaan met het zonnetje. Kluts daar nog een zachtgekookt eitje bij en je hebt een goed begin van de dag. Het is nog steeds ijskoud, maar we wapenen ons met een dikke fleece onder onze winterjas, sjaal en handschoenen en vertrekken na het ontbijt richting Cap Gris-Nez.
Onderweg stoppen we bij het charmante kerkje van Tardinghen dat een prachtig uitzicht biedt over de omgeving én er zelf ook bijzonder fotogeniek bij licht in het lentezonnetje.
We rijden verder en parkeren de wagen van de ouders van mijn vriend op de parking bij Cap Gris-Nez. We wandelen langs de vuurtoren die als een baken over de omgeving waakt en genieten volop van de pracht der natuur. De Engelse krijtrotsen aan de overkant van het kanaal zijn met het blote oog perfect waarneembaar. Het landschap doet ons terugdenken aan de groene Schotse heuvels waar we ongeveer een jaar geleden waren. We weerstaan de verleiding om te dicht bij de rand van de kliffen te komen, gewaarschuwd door verschillende bordjes met “opgepast, instortingsgevaar”.
We timen onze wandeling zo dat we perfect om 12.30u aankomen in La Sirène. Stipt op tijd voor onze reservatie. Helaas blijkt de heer die aan de telefoon mijn reservatie heeft aangenomen, mijn naam volledig verkeerd neergeschreven te hebben en kost het ons de nodige moeite om toch een tafeltje vast te krijgen. De ober vindt beslist dat we er te modderig en verwaaid uitzien om cliënteel van zo’n chic restaurant te zijn. De naam in het reservatieboek lijkt idd in niets op de mijne, maar ik kan aantonen op mijn gsm dat ik wel degelijk het nummer van La Sirène gebeld heb donderdagvoormiddag. Uiteindelijk wordt zelfs de heer die mijn reservatie aangenomen heeft erbij gehaald en dan pas krijgen we eindelijk een tafel toegewezen. Moet een populaire plek zijn.
Met onze modderige wandelschoenen krijgen we uiteraard geen tafeltje aan het raam toegewezen, maar ook vanop de tweede rij kunnen we nog genieten van het prachtige uitzicht op de zee. Het eten bij La Sirène is behoorlijk klassiek, maar erg lekker en kwaliteitsvol. En jawel, uiteraard kan ik de verleiding om zeevruchten als voorgerecht te bestellen niet weerstaan.
Na het eten wandelen we doorheen de duinen in de richting van Cap Blanc-Nez. De zon heeft het ondertussen opgegeven, maar wij houden, de kou trotserend, dapper vol. Totdat we beseffen dat ik onze rugzak bij de kapstok in La Sirène heb laten staan. We bellen om te informeren of het restaurant nog open is (nog een half uurtje, oef!) en keren op onze stappen terug om onze rugzak op te halen.
We hebben geen zin om dezelfde wandeling opnieuw te maken en keren terug naar de wagen voor een ritje naar Cap Blanc-Nez. De namiddag is ondertussen flink gevorderd en de wind is zo mogelijk nog ijziger geworden. We wandelen naar het hoogste punt van de kliffen, nemen snel wat foto’s en maken dan rechtsomkeert. De elementen hebben ons overwonnen.
Terug in het hotel rond etenstijd. We willen ons niet te ver verplaatsen, wegens al flink verkleumd, dus eten we dus een snelle pasta in La Terrasse, op een paar meters van ons hotel. Het eten was niet echt om over naar huis te schrijven (wat deed die pesto op mijn Sint-Jacobsvruchten?), maar goed, onze magen waren gevuld en het kan niet altijd haute cuisine zijn.
Het avondmaal was weinig memorabel, maar de heerlijk warme douche deed ongelooflijk veel deugd.
