Op vakantie heb ik er altijd veel minder moeite mee om vroeg op te staan dan op een doordeweekse werkdag. Ik wil optimaal van elke vakantiedag genieten en niet te veel tijd verspillen. Terwijl mijn vriend lag te slapen, trok ik al baantjes in het zwembad. Het minder goede nieuws was dat ik de keelpijn en wellicht ook de verkoudheid van mijn vriend overgekregen had. Geen fijn vooruitzicht om de komende dagen al snotterend te moeten doorbrengen.

Na alweer een uitstekend ontbijt begonnen we aan onze rondrit door het schiereiland Cap Corse. Onze eerste halte was het schattige dorpje Erbalunga. Het beperkte aantal vrije plekken op de enige parkeerplaats in gans het dorp deed ons vermoeden dat dit een populaire vakantieplek was. We bezochten eerst de Kerk van Saint Erasme, patroonheilige van de vissers om vervolgens richting de zee te wandelen waar een mooie Genuese toren stond. Het piepkleine haventje van Erbalunga bevond zich aan de voet van de toren. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn voeten in de zee te steken. Lang leve snel drogende havaianas.

Volgende halte op onze tocht: Pietracorbara, een dorpje landinwaarts waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Langs de weg zagen we verscheidene mooie grafkapellen. Deze grafkappellen werden gebouwd door rijke families die hun fortuin in het buitenland vergaard hadden en zijn typisch voor het noorden van Corsica. Je vindt deze monumenten niet alleen op de kerkhoven, maar ook daarbuiten. Vaak op erg mooie plekjes. We stopten even in Pietracorbara voor een blitzbezoek aan de kerk en het bijhorende kerkhof en zetten vervolgens onze tocht langs de kust verder naar het noorden van Cap Corse. Onderweg kwamen we langs de 16-de eeuwe Tour de l’Osse en stopten we meermaals om de prachtige baaien van Cap Corse te fotograferen.

We lunchten in Macinaggio, de grootste toeristenhaven van Cap Corse. Op het terras van U Scalu genoot ik van heerlijke gegrilde gamba’s, terwijl mijn vriend smikkelde van een op houtvuur gebakken pizza. Een simpele maaltijd in de buitenlucht waarvan we allebei genoten. Als aperitief dronken we een Cap Corse, het meest bekende Corsicaanse aperitief.

Opnieuw de hete auto in richting onze volgende bestemming: het strand van Tamarone. Hoog tijd om meer dan onze tenen in de Middellandse zee te steken. Een smalle, bochtige zandweg bracht ons naar het strand. Mijn vriend reed supervoorzichtig met onze vrij nieuwe gehuurde Renault Scenic. Dit in tegenstelling tot de lokale inwoners die met hun oude karretjes goed door vlamden op de toch wel lastige wegen. Er rijden in Corsica trouwens opvallend veel wagens rond die in België wellicht niet meer door de keuring zouden geraken. Nu, dan maakt een kras meer of minder natuurlijk niet veel uit.

Weggedoken achter de deuren van onze huurwagen trokken we snel onze badkledij aan. We vonden wat vriendelijke strandgangers die op onze spullen wilden passen en doken de zee in voor een stevig zwempartijtje. Geweldig! Prachtig strand ook, van waaruit je Italië kon zien liggen. De moeite van de expeditie waard.

Helemaal opgefrist reden we verder naar Barcaggio waar we foto’s maakten van de prachtig kristalheldere baai en het natuurlijk niet konden laten om even pootje te baden. Vanaf het kiezelstrand van Barcaggio hadden we een mooi uitzicht op het Île de la Giraglia. Dit eiland is het noordelijkste deel van Corsica en bevat enkel een 16de-eeuwse Genuese toren en een vuurtoren die tot de jaren 1994 bewoond werd.

Verder naar Tollare, een bijzonder fotogeniek dorp met, jawel, een fantastisch mooie Genuese toren. De avondzon zorgde voor een prachtig licht en ik schoot wel honderd foto’s. In Tollare liepen we een jongetje tegen het lijf dat ons vol trots zijn vangst kwam tonen. Hij was erin geslaagd met zo’n eenvoudig schepnetje een murene op te vissen. We feliciteerden hem met zijn behendigheid.

We zetten onze tocht verder naar Capo Grosso, waar zich volgens onze gids een uitkijkpunt moest bevinden, maar wij zagen ons de weg versperd door een goed beveiligde millitaire installatie. Het uitzicht op Île de la Giraglia was er wel mooi, maar zeker niet uitzonderlijk. De omweg op deze moeilijke wegen eigenlijk niet waard.

Naar Moulin Mattei dan maar, een prachtige oude molen die gerestaureerd werd door drankenproducent Mattei, vooral bekend van de vele likeuren, waaronder Cap Corse. De wandeling naar de molen bleek niet echt geschikt voor flipflops, maar we geraakten er. Het uitzicht was prachtig, de omgeving baadde in het zachte avondlicht en buiten heelder mierenkolonies en ontelbaar veel hagedissen, waren we er helemaal alleen. Als de gelegenheid voor openluchtseks zich voordoet, moet een mens daarvan profiteren, nietwaar?

We reden verder naar Centuri dat we aan onze voeten zagen liggen vanaf Moulin Mattei. Het schattige haventje van Centuri leek ons de perfecte plek om avondmaal te eten. Het aanbod aan restaurants was een beetje overweldigend. Helaas was de ontvangst er zo slecht dat de tripadvisor reviews amper binnen kwamen. Ons oog viel op restaurant Le Langoustier, voornamelijk vanwege het uitzicht. Gelukkig viel het eten ook mee. We aten een lekkere, maar niet uitzonderlijke, zeevruchtenschotel met fiadone (Corsicaanse kaastaart met brocciu) als dessert, terwijl we genoten van onze eerste zonsondergang boven zee in Corsica. Onze trip had ons vandaag van de oost- naar de westkust gebracht. Ik monteerde mijn pas gekochte grijsverloopfilter op mijn lens en trok naar het toilet op het eerste verdiep voor het beste uitzicht op de zonsondergang.

 

Ondertussen was het al 21.30u en stond er ons nog een rit van één uur en dertig minuten naar ons hotel te wachten. Door de duisternis op de onverlichte Corsicaanse wegen. Missie om gans Cap Corse te bezichtigen: failed.Wellicht was ons programma toch ietwat te vol ofwel stopten we te vaak onderweg.

Om terug te keren naar ons hotel aan de oostkust moesten we de bergketen over die het oostelijke van het westelijke deel scheidt. Smalle kronkelwegen leidden ons doorheen de bergen omhoog. Gelukkig waren er bijna geen andere auto’s op de weg. Onderweg stootten we onverwachts op twee vossen die in het midden van de weg roerloos bleven staan en recht in onze koplichten blikten. Bij de eerste ontmoeting was ik te verbouwereerd om foto’s te nemen, maar bij de tweede ontmoeting had ik mijn telelens binnen handbereik. De vos deed extra moeite om mooi te poseren. Waarvoor dank.

Rond 23.15u waren we pas terug in het hotel. Alweer geen tijd meer over voor een zwempartijtje! Snel het zweet en het zoute water van ons lijf gespoeld en in bed.

Een prachtige dag op Corsica.