Ik ben de laatste dagen vaak boos. Boos omdat ik een klein stofdeeltje ben in een onmetelijk universum en omdat ik, hoe graag ik het ook zou willen, geen enkele invloed kan uitoefenen op al die andere stofdeeltjes. Boos omdat ik mij machteloos voel. Boos om mijn eigen nietigheid en onbeduidendheid. Boos omdat het leven niet eerlijk is. Boos omdat ik mij daar, tegen beter weten in, nog altijd niet bij heb leren neerleggen.
Boos omdat ik God niet ben.
Deze voormiddag heb ik een niet zo aangename vergadering bijgewoond. Een vergadering waarin onze projectverantwoordelijke zijn ontevredenheid over onze outsourcer op zeer duidelijke wijze luchtte. Pas op, ik ben het helemaal eens met onze projectverantwoordelijke en deel zijn ongenoegen, maar soms is het beter niet boos te worden en het probleem op een andere manier aan te kaarten. Je merkt dat dadelijk, de ene partij wordt boos en verliest zijn geduld en de andere partij zet meteen de stekels op en gaat in de tegenaanval. Naar mijn mening is het moeilijk om in die omstandigheden tot een constructieve oplossing te komen voor het probleem.
Let op, ik ben in mijn privèleven vaak alles behalve het toonbeeld van zelfbeheersing, maar in professionele context doe ik erg mijn best om steeds het hoofd koel te houden. Ik vind het niet kunnen dat vergaderingen in halve scheldpartijen ontaarden en als ik soms de zin voel opkomen om eens goed uit mijn krammen te schieten, dan probeer ik even diep in en uit te ademen en met de glimlach mijn standpunt te herhalen.
En thuis kan ik dan ‘s avonds uitgebreid mijn hart luchten bij mijn arme vriendje. 😉