Opgestaan om 7 uur voor een zwempartijtje in het prachtige zwembad van ons hotel. Op dit vroege uur had ik het zwembad helemaal voor mij alleen. Als ik de gelegenheid heb, probeer ik op vakantie altijd een ochtendlijke zwemsessie in te lassen. En dit fantastische zwembad is de ideale plek om wat baantjes te trekken.

Na een snelle douche ging het richting ontbijt. Het aanbod was redelijk indrukwekkend: Corsicaanse charcuterie (één van de vele specialiteiten van Corsica), Corsicaanse kazen (brocciu is een kaas die wat op mozarella lijkt), scrambled eggs, vers brood, vers fruit, vers fruitsap, yoghurt én crème brûlée! De eerste keer in mijn leven dat ik crème brûlée bij het ontbijt at, maar zo’n schattig klein potje kon ik toch niet aan mij laten voorbij gaan. Zalig trouwens om buiten te kunnen ontbijten. De dag kondigde zich heerlijk warm aan en we hadden er zin in!

Onze huurwagen was al goed opgewarmd. We zetten meteen de airco aan, die zouden we deze trip goed kunnen gebruiken. Ons hotel bevond zich in de omgeving van Étang de Biguglia, een echte lagune ietwat ten zuiden van Bastia. Voor onze eerste dag hadden we een uitstap naar Bastia gepland. We reden het stadscentrum in en parkeerden onze wagen op de Saint Nicolas parking in de volle zon.

We liepen richting het historische stadscentrum en kwamen op een marktje met artisanale producten terecht vlak voor het oude stadhuis. We kuierden op ons gemak rond en kregen al een goed idee van de culinaire lekkernijen die Corsica te bieden heeft. We liepen de St-Jean-Baptiste, de grootste kerk van Corsica, binnen waar de zondagsmis aan de gang was. Veel volk, de Corsicanen zijn blijkbaar goede katholieken. Na een daaropvolgend bezoek aan de Chapelle St-Roch, waar ook een mis aan de gang was, vonden we dat we ons godsvruchtig genoeg getoond hadden. We klommen naar de citadel die dateert uit de 15de eeuw!

De temperatuur had ondertussen vlot de dertig graden bereikt. Tijd om wat bij te taknen! We vonden een fijn terras binnen de citadel en dronken een glas wijn in de zon met uitzicht op de haven van Bastia. Geen betere manier om in vakantiestemming te geraken. We liepen nog wat rond door de smalle straatjes van de citadel en begonnen al uit te kijken naar een fijne plek om te lunchen. Le Perchoir had een mooi terras met uitzicht op de haven en de zee én er stonden mosselen op de menukaart. Helaas bleek bij navraag dat de mosselen op waren. Jammer, maar met calamares kan je mij ook altijd een plezier doen. Mijn vriend ging, surprise, surprise, voor een burger. We sloten de maaltijd af met een typisch Corsicaanse ‘liqueur de myrte’. Het lijkt me dat we op culinair vlak weinig te kort zullen komen, deze vakantie.

We zetten onze wandeling doorheen de smalle straten van de citadel verder. Spijtig genoeg waren de kathedraal en de kerk die we wilden bezoeken gesloten. Dus daalden we weer af via de Jardin Romieu naar de vuurtoren op de havendam met de mooie naam ‘Jetée du Dragon’. Vanaf de vuurtoren sprongen een paar jongens naar beneden het water in. Een niet risicoloze activiteit, want aan de voet van de vuurtoren lagen veel rotsen. Ze moesten zich dus goed afzetten om ver genoeg te springen om de rotsen niet te raken. Elke keer zo’n mager mannetje naar beneden sprong, hield ik mijn hart vast.

Om wat af te koelen, stak ik mijn voeten in het ongelooflijk heldere water van de baai van Bastia. De rotsachtige bodem lag bezaaid met miniscule heremietkreeftjes die het beslist niet konden appreciëren als je hun huisje uit het water tilde. Ik liet ze dan ook verder maar met rust.

Bastia is een leuk stadje, maar op iets meer dan een halve dag hadden we het zowat gezien. We liepen terug naar de wagen met de bedoeling wat rond te rijden in de omgeving. Onderweg naar de wagen kon ik het natuurlijk niet laten om een (artisanaal) ijsje te kopen bij Raugi. Ik bestelde een bolletje châtaigne (kastanjes zijn een veelgebruikt ingrediënt in Corsica) en een bolletje citroensorbet met basilicum. Zo, zo lekker! Mijn vriend, niet bepaald de grootste fan van ijs, kocht een milkshake. Ik heb het gevoel dat ik nog veel ijsjes ga eten, deze vakantie!

Een werkelijk prachtige autorit bracht ons naar Cardo en omgeving. Cardo ligt wat hoger op de bergflank dan Bastia en is ontstaan nog voordat de haven van Bastia gebouwd werd. Deze autorit was meteen een kennismaking met de échte Corsicaanse wegen: smal en heel veel bochten. Mijn vriend moest zijn aandacht echt goed bij de weg houden en bij elke bocht erg voorzichtig zijn om niet op eventuele tegenliggers te rijden. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik deze vakantie zelf achter het stuur van de wagen zou plaatsnemen, maar gezien mijn gebrek aan rij-ervaring leek het ons allebei veiliger dat mijn vriend het rijden op zich zou nemen.

We stopten onderweg bij het charmante neoklassieke kerkje van Cardo. Op het pleintje bij de St.-Étienne kerk was een bronnetje waarlangs een kaart stond met uitleg over de wandeling ‘le chemin des Glacières’. We waren aan het overwegen om deze wandeling te doen, toen een vriendelijke oudere man naar ons toe kwam en in Frans met een zwaar accent zei dat het nu te warm was om aan die steile wandeling te beginnen. Hij raadde ons aan de wandeling ‘s ochtends vroeg te doen en heel veel water mee te nemen. We namen zijn advies ter harte en zagen af van de wandeling.

In de plaats daarvan deden we een mini-wandeling doorheen het Corsicaanse struikgewas om op een uitstekende rots te komen van waaraf je een prachtig zicht had op Bastia. De plek was bijzonder inspirerend en helemaal verlaten. Een perfecte plek voor openlucht seks. 😉

We daalden terug af naar Bastia voor het avondmaal. We hadden nog tijd over, dus dronken we iets bij Le Komptoir aan de Quai des Martyrs de la Libération. Mijn eerste kennismaking met muscat petillant, een zeer zoete parelende schuimwijn typisch voor Corsica. Een heerlijk zoet, maar verraderlijk drankje dat vlotjes binnen ging.

We hadden in de loop van de dag gebeld om te reserveren bij restaurant Chez Huguette dat werd aanbevolen door de Michelingids en de Gault Millau en ook in mijn eigen gids lovende kritieken kreeg. We hadden nog wat tijd te doden, dus besloten we onze stoffige voeten opnieuw in het heerlijk frisse water van de Middellandse Zee te steken.

Bij aankomst bij Chez Huguette bleek dat een reservatie niet nodig was geweest. Er was nog meer dan plek genoeg en het werd snel duidelijk dat ons tafeltje met uitzicht op de haven het enige gereserveerde was. Ik wilde ter afsluiting van onze eerst vakantiedag eens gek doen en bestelde als voorgerecht oesters en als hoofgerecht een langouste (kreeft). Dat ze de levende kreeft aan tafel kwamen tonen, verraste mij enigzins, maar zo wist ik natuurlijk wel dat mijn eten supervers was. Aanrader trouwens, dit restaurant. Heerlijk om de avond te zien vallen boven de oude haven van Bastia genietend van een uitstekend avondmaal.

Tijdens het avondmaal hoorden we rondom ons tweemaal een bescheiden gejuich opstijgen: het Franse team had gescoord tegen IJsland. Her en der hingen grote tv-schermen op de terrassen zodat er voor de Franse ploeg gesupperd kon worden. Verder viel er in Corsica niet veel te merken van het EK. Gekleurde spiegelhoesjes in de Franse driekleur of kleurrijk uitgedoste mensen met tricolore pruiken waren we nog niet tegen gekomen.

We rekenden af en liepen terug naar de wagen. Onderweg kocht ik me nog een bolletje citroensorbet bij mijn favoriete ijsjeszaak in Bastia. Tijdens onze wandeling slaagde de Franse ploeg erin nog twee goals te scoren. Al viel er van uitbundige feestvreugde om deze 4-0 niet veel te merken.

Bij aankomst in het hotel lieten we ons plan voor een nachtelijk zwempartijtje voor wat het was. We waren allebei te moe en verlangden naar ons bed. Na de douche om het zweet van de dag van ons lijf te spoelen was het immers al 23.30u. Doodop kropen we in bed. Benieuwd wat de volgende dag ons te bieden zou hebben.