Nu ik een tijdelijk onderkomen heb gevonden in Borgerhout, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om wat vaker af te spreken met mijn vier neefjes.

Vroeger, toen we nog klein waren en bogen en pijlen uit wilgenhout maakten, was het weidse Limburgse platteland voor mijn neefjes een fijne afwisseling voor hun (ongetwijfeld) drukke stadsleventje. Een paar weken per jaar ruilden ze hun stadstuintje van een paar vierkante meter in voor een gigantisch weiland mét bos en zonder buren om mee rekening te houden.  Ik leerde van hen Antwerpse termen als ‘graaf’ en zij plaagden mij met mijn Limburgse tongval. Omgekeerd keek ik er altijd naar uit om op vakantie te gaan bij mijn oom en tante in Antwerpen, want de stripcollectie van mijn neefjes was gigantisch uitgebreid en wonen in de stad leek me zoveel avontuurlijker dan wonen op het platteland.

Met het ouder worden, zagen we elkaar minder vaak. Maar hey, nu we praktisch buren zijn, kunnen we de ietwat verwaterde banden weer aanhalen. Zo sprak ik het voorbije weekend af om iets te drinken met mijn neefje en zijn gezin. Ik vind het nog altijd een beetje surreëel dat mijn neefje papa is geworden, maar het moet gezegd: zijn dochter is een dotje. We spraken af in het recent geopende Bar Luca op het Moorkensplein, vlakbij het Districtshuis van Borgerhout.

Mijn achternichtje (een kopie van haar vader) gedroeg zich voorbeeldig. Een sociale jongedame die zich duidelijk in haar sas voelde op café. Dat belooft voor als ze later gaat studeren. 😉

Bar Luca was trouwens een fijne vondst. De gemberthee was heerlijk en waar kan je tegenwoordig nog voor amper drie euro een glas cava drinken? Alvast niet in Genève!