Contrapunt is het laatste Verborgen Parels boek dat ik las. Titel en cover spraken me niet meteen aan, maar het werd me aanbevolen in mijn allereigenste commentaren, reden genoeg om het boek een kans te geven.

Jammer genoeg klikte het niet echt tussen mezelf en dit boek. Let op, objectief gezien kan ik de krachttoer die dit boek is zeker waarderen. De Goldbergvariaties van Johann Sebastian Bach die als rode draad doorheen het boek verweven zijn en die de pianiste gebruikt om haar grote verdriet te verwerken, de mijmerende herinneringen van de pianiste opgeroepen door de muziek, het verhaal van de rouw van Bach om zijn te vroeg gestorven zoon dat een spiegel lijkt voor het verhaal van de pianiste: al deze elementen worden in een heldere taal met elkaar verbonden. Knap gedaan.

Toch raakte dit boek geen snaar bij mij. Wellicht omdat ik de relatie tussen moeder en dochter moeilijk kon vatten. De relatie leek mij te zeer geïdealiseerd vanuit het standpunt van de moeder en de blik waarmee zij naar haar dochter keek vond ik somsakelig intiem, de afstand tussen beide individuen te klein. Misschien deed de pianiste mij te zeer denken aan mijn eigen moeder die haar wensen en verlangens op mij projecteerde. Een projectie die enkel tot teleurstelling kan leiden.

Conclusie: Van de vijf Verborgen Parels die ik las, is Woesten mijn absolute favoriet.