Vandaag wordt er in Frankrijk gestemd over het lot van de Europese grondwet. Ik zou niet durven beweren dat deze stemming cruciaal is voor de EU, maar er zal toch met spanning op de uitslag gewacht worden.

Ik ben benieuwd of de peilingen bewaarheid zullen worden en Frankrijk effectief neen stemt of dat de Fransen zich op het laatste moment zullen herinneren dat ze altijd sterkhouders geweest zijn van de Europese Unie en dat deze Unie toch een belangrijke bijdrage geleverd heeft aan de vrede en voorspoed na de Tweede Wereldoorlog.

Vandaag hebben we in de tekenles monotypes gemaakt en het ging mij helaas totaal niet af. Ofwel had ik te veel inkt weggehaald, ofwel te weinig, ofwel was mijn blad verschoven als ik een tweekleurendruk wilde maken. Bah bah bah. Echt wel balen.

Ik denk eerlijk gezegd dat druktechnieken in het algemeen niets voor mij zijn. Er gebeurt altijd iets onverwacht als je je plaat onder de drukpers legt. De tekenjuffrouw zegt dat deze techniek mij minder ligt omdat er een onderdeel van het creatieproces is waarover ik minder controle heb. Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik zal de controlefreak in mij toch eens wat manieren moeten leren.

En het is niet Rik Torfs. 😉

Na de spannende strijd om het voorzitterschap binnen mijn studentenvereniging, heeft ook de laatste ronde van de rectorverkiezing een bijna-foto-finisch opgeleverd. Rik Torfs kreeg 608 stemmen achter zijn naam, Marc Vervenne 628 stemmen. De vice-rector heeft het dus gehaald. Wat betekent dat we mogen rekenen op een verderzetten van het beleid van onze burgie met het managershart Oosterlinck.

De verkiezing van een nieuwe voorzitter voor onze studentenvereniging heeft toch nog enkele spannende momenten met zich meegebracht.

Even de situatie schetsen: er waren maar liefst vier kandidaten (4!) die zich geroepen voelden om het voorzitterschap van onze kleine studentenvereniging op zich te nemen.In de praktijk komt dat voorzitterschap neer op het leiden van een groepje van een twintigtal nerds. En als lid van het kiescomité moest ik mee toezien op het eerlijke verloop van deze verkiezing.

Voordat we tot de stemming overgingen, werd er eerst een mini-debat gehouden waarin de voorzitters nog eens de kans kregen om hun visie uiteen te zetten. Ik moet zeggen dat voor mij drie van de vier kandidaten aan mekaar gewaagd waren. Met de vierde kandidaat heb ik een eerder problematische relatie, om niet te zeggen dat we mekaars gezelschap niet echt op prijs stellen. Dus mijn subjectieve ik zou al nooit op de vierde kandidaat stemmen.

Enfin, omdat ik dus examen Italiaans had vandaag, had ik in het weekend niet echt veel tijd om de verkiezingen praktisch voor te bereiden. Veel meer dan het reglement opstellen was er dus niet van gekomen. Gelukkig is delegeren één van mijn vele talenten (just kidding, ik ben eigenlijk een beetje een controlefreak). Mijn mede-kiescomitéleden hadden dus voor de stembriefjes gezorgd en voor twee potjes om de stemmen in te doen: één potje waarin de stemmen voor de voorzitter verzameld werden, een tweede potje om de overblijvende stembriefjes in te doen.

Dit is het verhaal van de twee potjes. Want wat bleek? De kiesgerechtigden deden braaf hun stem in het potje, tot daar geen probleem. Helaas was er voordien oploskoffie in die potjes geweest en had mijn collega kiescomitélid die potjes maar een vluchtig uitgespoeld en niet (NIET) afgedroogd. Ugh. Resultaat: al die kleine miezerige papiertjes met de namen van de kandidaatvoorzitters bleven dus in een laagje koffiedrab op de bodem plakken. Erg handig. Het meeste tijd hebben we dus verspeeld aan het stemmenvissen uit koffiepotjes. Nu, ‘t was wel grappig. Maar controlefreak-ik, die sowieso al weinig geslapen had en net een volledige werkdag en een examen Italiaans achter de rug had, moest toch even slikken.

Enfin, na drie stemrondes is er een winnaar uit de bus gekomen. Met een paar stemmen verschil ten opzichte van zijn enige overblijvende rivaal. Het bleef spannend tot het einde. Ik ben persoonlijk erg tevreden met onze nieuwe voorzitter. Ik ben er zeker van dat hij het erg goed zal doen. (En ‘t is nog een knappe verschijning ook.) Ik kijk al uit naar onze toekomstige samenwerking. 😉

Zo, het schriftelijk examen van Italiaans zit erop. Het was achteraf bekeken echt wel gemakkelijk. De juffrouw zal niet al te vaak haar rode pen moeten bovenhalen. 😉 Wel stom dat ik voor zo’n gemakkelijk examen een hele zondag heb zitten woordenschat en grammatica blokken. Moest ikzelf het examen opgesteld hebben, ik zou het een pak moeilijker gemaakt hebben. (Ikke strenge juffrouw!)

Nuja, het blijft avondschool natuurlijk. In principe zou je er zonder problemen door moeten geraken door gewoon naar alle lessen te gaan. Wat ik, brave student als ik ben (ahum, soms toch) dan ook gedaan heb.

Morgen nog het mondeling examen afleggen en dan zitten mijn eerste examens voor dit semester er weer op. Ik heb wel één groot voordeel: ik leg het mondeling examen samen met mijn vriend af, dus we kunnen op voorhand wat conversaties en zinnetjes oefenen.

En daarna moeten we eens gaan nadenken over wat we volgend jaar zullen doen. Het eerste jaar Spaans volgen (ons oorspronkelijk plan, helaas waren we hopeloos te laat) of het tweede jaar Italiaans. Aan de ene kant is het stom om al na een jaar met een taal te stoppen. Eigenlijk kunnen we nog helemaal geen deftige conversatie in het Italiaans voeren, maar aan de andere kant, je springt helemaal niet ver met Italiaans, terwijl Spaans toch echt een wereldtaal is. Achja, we zien wel. Nog tijd genoeg om er over na te denken.

Nu eerst een nieuwe voorzitter voor mijn studentenvereniging gaan kiezen.

Bwahaha. Australische drugshonden werden afgericht om i.p.v. het verslavende witte goedje, talkpoeder op te sporen. Ik citeer uit het artikel van de BBC:

“They’re very good at detecting talcum powder,” joked Assistant Commissioner Paul Evans. “If there’s any missing kids, we’ll find them fairly quickly.”

Wat a mistaka to maka!

PS: Deze post neemt in geen gevel een standpunt in over de ernst van het verdwijnen van kinderen.

Wel, dit vindt ik nu eens echt een mooi verhaal. Leeftijdsverschillen, veroordelingen voor sex met minderjarigen en gevangenisstraffen ten spijt, hebben deze twee mensen mekaar nooit los gelaten. Een verhaal met een happy end. Mag ook wel eens.

Wist u het al? Kylie Minogue heeft kanker. Natuurlijk wist u dit al, want het heeft ongeveerd in elke krant en elk tijdschrift op de aardbol gestaan. Momenteel heeft Kylie een eerste operatie achter de rug en de berichten zijn positief. De kans dat ze zal genezen is groot.

Ik ben geen fan van Kylie, maar ik ben blij te lezen dat ze aan de beterhand is. Alleen stel ik me vragen bij de kranten en tijdschriften die dit nieuws brengen. Aan de ene kant is het goed dat er op grote schaal over borstkanker geschreven wordt, dit verhoogt de bewustwording rond deze ziekte en misschien zet dit meer vrouwen aan om zich vaker te laten onderzoeken. Want hoe vroeger deze ziekte ontdekt wordt, hoe groter de kans op genezen.

Aan de andere kant moet het ook niet leuk zijn om als zieke zo in het oog van een kleine mediastorm te staan. Ik zou het alvast niet appreciëren. Ik denk dat ik in dat geval vooral met rust gelaten zou willen worden. Maar ik ben Kylie niet. Juffrouw Minogue is al die aandacht ongetwijfeld gewoon (en als artieste leef je daar natuurlijk ook van) en misschien geven al die goede wensen haar wel een extra motivatie om tegen de woekerende cellen te vechten.

Anyway, good luck, Kylie. Vele vrouwen hebben voor jou tegen borstkanker gevochten en vele vechten er op dit moment nog tegen. Misschien kunnen zij troost of moed putten uit jouw verhaal.

Net terug van een bezoekje aan een pasgeboren baby. Een wolk van een kind, 53 centimeter en meer dan 4 kilo woog hij bij de geboorte. De ouders straalden letterlijk van trots.

En dan volgen natuurlijk de typische gesprekken die gevoerd worden op de kraamafdeling. “Hoe was de bevalling?” “Niet te veel afgezien?” “Heb je verdoving gevraagd?” “Is de kinderkamer al klaar?” “Hebben jullie lang moeten nadenken voor een naam?” “En wisten jullie wat het ging worden of was het een verrassing?” “En hoe voelen jullie je nu?” Na de zoveelste baby op rij (ja, in onze omgeving is een echte babyboom aan de gang) is er de originaliteit ver te zoeken.

Enfin, de volgende keer neem ik een cassetterecorder mee als ik op babybezoek ga. Of ik laat een voorgeprogrammeerde robot in mijn plaats laten gaan. 😉

De spelletjesavond was een groot succes! Veel gelachen, veel gedronken en (helaas) veel verloren (onder andere een aantal kledingstukken). Ik ga mijn pokerkunsten toch nog wat moeten bijschaven. 😉

En nu ga ik barbecuen! (Laat ons hopen dat de weergoden vanavond geen zin hebben in regen.)