Alcohol-induced happiness

:-) Mijn avond is alvast goed begonnen! Rechtstreeks van het station van Leuven iets gaan drinken op de terrasjes van het Martelarenplein (‘t was met een jas aan nog warm genoeg). En in het Café de la Gare kreeg je voor de prijs van drie euro werkelijk een megagrote sangria. En laat ik nu toevallig dol op sangria zijn. :-) En tja, eentje is geentje, he. Vandaar mijn nu opperbeste stemming. :-) Gelukkig zijn de collega’s van mijn vriend toffe kerels, want het niveau van mijn grapjes daalde evenredig met de inhoud van mijn sangriaglas.

En toen ik na zo’n twee gigaglazen sangria vrolijk naar huis waggelde, kwam ik onderweg toevallig langs wat standjes bij GroepT. Standjes met eten! Standjes met chop choy! Chop choy == good. Sangria == good. Ik nu happy. :-)

Die driehonderd foto’s die ik nog online moet zetten, zullen er rap opstaan. 😉

To staak or not to staak

Mja, het ziet ernaar uit dat het morgen een hele uitdaging wordt om op mijn werk in Brussel te geraken. Een hoop van mijn collega’s neemt morgen een dagje verlof, maar aangezien al mijn verlof al opgegaan is aan examens, zit dat er voor mij niet in… Bleh.

Nuja, ik zal morgen op tijd aan het station staan en tja, als er dan geen treinen en bussen rijden, dan is dat toch een duidelijk geval van overmacht, niet? Misschien begint morgen het weekend wel ietsje vroeger dan gewoonlijk. 😉

Vanochtend op de trein

Trouwe lezers van mijn blog (/me zwaait eens naar die twee eenzamen) weten dat ik ‘s morgens beslist asociale trekjes vertoon. Tijdens mijn dagelijkse treinrit naar Brussel verstop ik mij het liefste achter mijn Metro-krantje en laat je mij bij voorkeur met rust. Ik wil nog wel groeten, maar verwacht geen hoogstaande conversaties van mij op zulk een ontieglijk vroeg uur.

Nu, vandaag was de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. ‘s Ochtends op het perron een kennis tegengekomen die ik al maanden niet meer gezien had. Een kennis die toevallig op de studiedienst van één of andere vakbond werkt. En aangezien het tegenwoordig drukke tijden zijn voor de vakbonden, was ik wel benieuwd naar zijn visie op de dingen. Altijd interessant om wat inside informatie te krijgen. En toen bleek dat hij ook Italiaans volgt aan het CLT (wel een jaartje hoger dan ikzelf), hadden we stof genoeg om over te praten. De treinrit vloog voorbij.

Bij het afstappen in Brussel struikelde ik vervolgens over een kennis die bij één of andere bank werkt. Ook even geïnformeerd naar zijn welzijn en een korte babbel met hem geslagen.

Nu heb ik beslist genoeg sociaal gedaan om er weer een paar maanden tegen te kunnen. 😉