Gisteren zijn we gaan eten met vrienden uit Antwerpen bij de Samourai in Leuven. Voor wie houdt van Japans is dit een echte aanrader. Dat onze vrienden echte Japan-liefhebbers (van kimono’s, over manga tot katana’s) zijn, was natuurlijk mooi meegenomen.

Het was behoorlijk gezellig met zijn allen rond de kookplaat. Ik had de vismenu genomen. Superlekker, maar ook superveel. Na de gang met noedels zat ik eigenlijk al vol en toen moest de kabeljauw en het dessert (ijs natuurlijk!) nog komen. Voeg hierbij nog een rijkelijk vloeiend wijntje en je begrijpt dat ik mij vandaag suboptimaal voel.

Pfft, ik hoop dat de werkdag snel voorbij is.

Een half uur geleden stond ik aan te schuiven aan het loket van het station van Leuven omdat ik elf tickets wilde kopen voor een b-dagtrip naar Walibi (uitstapje met mijn studentenvereniging). Heel vriendelijk vraag ik aan de meneer achter het loket of het mogelijk is om tickets voor elf personen naar Walibi te kopen. De uitstap zelf was gepland voor 25 september, dus ik was ruimschoots op tijd.

De heer kijkt mij aan alsof hij nog nooit van B-dagtrips gehoord heeft, haalt vervolgens een boekje met B-dagtrips boven, geeft mij dat boekje en zegt: “Hier naar dit nummer moet je bellen. Je kan ook via internet reserveren.” Ik: “Ach, och, ok…” In de overtuiging dat je dus geen B-dagtrip tickets aan het loket zelf kon kopen.

Nu kom ik thuis en wat staat er vier regels onder het telefoonnummer van de B-dagtrips in datzelfde boekje? Ik citeer: “Zo u dat wenst, kunt u uw biljetten ook contant betalen in het station.” Blijkbaar is het personeel van de NMBS niet goed ingelicht of rammelen ze graag met de voeten van hun klanten. Nu kan ik morgen nog eens terug gaan en hopen dat er dan wel een bekwame mens achter het loket zit.

/me boos dat ze zich met een kluitje in het riet heeft laten wegsturen.

/me loves birdies.

Foto’s van de Notelaer, het voormalig jachtpaviljoen van de familie d’Ursel en het kasteel d’Ursel (van dezelfde familie, bien sûr):

Pittig detail: Koning Albert zou, in de tijd dat hij nog prins was, menig weekendje overgoten met een vleugje decadentie in de Notelaer doorgebracht hebben.

11 september 2001. De wereld zou nooit meer hetzelfde zijn.

Het prachtige kerkje van Oud-Heverlee.

Wint haar eerste grand slam en is daarmee in één klap 2,2 miljoen dollar rijker (dat is verdorie heeeeel veeeeel geld). Proficiat Kim!

Zeker als je bedenkt dat ik de nacht van zaterdag op zondag veel te weinig geslapen heb en er deze nacht pas om kwart na drie in lag. Ik zit blijkbaar nog te zeer in het ritme van vroeg opstaan.

Het trouwfeest was erg leuk. Een hele hoop oude bekenden terug gezien. En het moet gezegd: Tafel Tango was the BEST! Het eten was goed, maar ook niet meer dan dat. Een beetje te gewoontjes voor mij, maar ik ben dan ook verwend geweest de laatste tijd. De desserts daarentegen waren magnifiek! Die flensjes met Grand Marnier! Die chocomousse! Die rijstpap! Dat ijs! Ach, ik ben een veel te grote zoetekauw! En dat terwijl ik eigenlijk op mijn lijn zou moeten letten…

Mijn vriend en ik maken er trouwens een erezaak van om (indien mogelijk) tijdens elk trouwfeest dat we bijwonen, er in de late uurtjes even tussenuit te knijpen. Dit keer leenden de faciliteiten zich hier geweldig goed toe. Prachtige tuin met veel donkere hoekjes. Open lucht sex met een balkende ezel en der Anton aus Tirol op de achtergrond. It was fun! 😉

44 euro heeft dat grapje mij gekost! Al goed dat ik hoogstens één keer per jaar naar de kapper ga. Ik ben nu een dikke vijftien centimeter van mijn haar kwijt. De kapster heeft er laagjes in geknipt en het daarna werkelijk prachtig gebrusht (spijtig dat ik dat zelf niet kan).

Mijn vriend zegt dat hij het wel mooi vind, maar ik weet dat hij mij eigenlijk het liefste ziet met haar dat bijna tot aan mijn bips reikt (wat is dat toch met mannen en lang haar?). Persoonlijk vind ik mijn nieuwe kapsel heel erg geslaagd (mag ook wel voor die prijs). ‘t Is weer eens wat anders.

Een woordje van troost voor mijn vriend: mijn haar groeit bliksemsnel, dus over een paar weken zal het alweer een stuk langer zijn.

Net terug van de trouwmis met het slechtste muziekgroepje aller tijden. Manmanman, de heer aan de synthesizer en zijn drie zingende vrouwen die zichzelf aan de wereld presenteerden onder de bijzonder originele naam “Say yes”, slaagden erin klassiekers als “Bridge over troubled water“, “Always on my mind” en “Annie’s Song” vakkundig de nek om te draaien. Het was echt beschamend. Hopelijk waren bruid en bruidegom toondoof.

Mijn voorleesstukje daarentegen was werkelijk een wonder van articulatie en expressie. De kerk hing aan mijn lippen. 😉 (PS: Ze hadden mij waarschijnlijk nog niet vaak openlijk om vergiffenis horen vragen…)

Nu kruip ik voor een uurtje in bed, want mijn hoofd voelt aan alsof mijn hersenen uit mijn schedel willen springen.