Huisje warmen

Het feestje gisteren was de moeite. Voordat we ons richting feestvierders begaven, deden we ons te goed aan gamba’s à volonté in brasserie Ter Linde. Al een geluk dat mijn vriendje gereserveerd had, want het zat daar stampvol met zestigplussers die mekaar allemaal schenen te kennen. Heel leuk om smakelijk eten gewenst te worden door de mensen aan de aangrenzende tafeltjes. Ik voelde mij heel erg welkom. En ja, ik heb drie borden gamba’s naar binnen gespeeld en het smaakte. 😉

Na het eten vertrokken we richting Wilrijk. We kregen een professionele rondleiding van de dame des huizes en na de nodige bewonderende kreetjes uitgestoten te hebben, mengden we ons onder de aanwezigen. Heel erg leuke en vriendelijke mensen leren kennen! Aangename gesprekken gehad met een groepje dat tijdens de zomermaanden een zeilreis had ondernomen. Ik kreeg er spontaan zin van om op vakantie te vertrekken (al moet ik toegeven dat daar bij mij niet veel voor nodig is.) Deed mij terugdenken aan de legendarische groepreizen die ik vroeger gemaakt heb. Genoeg stof om jaren later nog de slappe lach van te krijgen.

Ik was heel erg goed gezind (na de gamba’s en de cava) en het klikte echt met de andere gasten, alleen spartelde mijn lichaam een beetje tegen. Na de laatste vergadering vrijdag had ik een beetje hoofdpijn (ik steek de schuld op te warme en slecht verluchte vergaderzalen), maar ik dacht dat het wel zou overgaan na gegeten te hebben. Niet dus. Het verergerde alleen maar in de loop van de avond. Daardoor zijn mijn vriendje en ik vroeger doorgegaan dan gepland. In de hoop dat een dafalgan en een goeie nachtrust het probleem zouden oplossen.

En maar goed dat we gisterenavond op tijd in bed gekropen zijn, want deze ochtend werden we om twintig na zeven ruw gewekt door de wekkerradio van de bovenbuur, die duidelijk niet thuis was en bijgevolg konden we een uur lang genieten van zijn loeiharde wekkerradio die op 4FM afgestemd stond. Beetje ergerlijk. Gelukkig was de hoofdpijn van de avond ervoor spoorloos verdwenen en kon ik zonder lichamelijke ongemakken naar de Russische les vertrekken.

Mijn dag

Vanochtend wreef ik de slaap uit mijn ogen in Leuven. Ik nam de trein naar Gent. Miste vervolgens mijn bus, maar moest gelukkig maar tien minuten wachten op de volgende. Ik vergaderde en gaf nuttige input (althans dat deed men mij geloven). Ik kreeg een lift naar Brussel. In Brussel aangekomen, griste mijn laptop van mijn bureau en spurtte naar de volgende vergadering. Straks neem ik de trein naar Mortsel en zal mijn vriendje mij aan het station oppikken om samen naar een feestje in Wilrijk te gaan.

En vannacht zal ik ongetwijfeld heerlijk slapen in mijn bedje in Leuven. 😉

Gamba’s in sherry

Op vraag van Menck en Casper. Het recept is supersimpel en klaar in een paar minuten. Een ideaal voorgerechtje.

Ingrediënten voor 4 personen
12 rauwe gamba’s, gepeld
2 eetlepels olijfolie
2 eetlepels sherry
enkele druppels tabasco
zout en versgemalen zwarte peper
partjes citroen om erbij te serveren

Bereidingswijze
Verwijder het darmkanaal van de gamba’s. Verhit de olie in een pan en roerbak de gamba’s 2 tot 3 minuten tot ze roze zijn.Voeg de sherry toe en breng op smaak met tabasco en zoute en peper. Schep de gamba’s in een schaal en serveer ze meteen met partjes citroen.

Wij doen er een tikkeltje meer sherry en tabasco in dan in het recept staat, maar dat is een kwestie van smaak.

Ben X

Jaja, ik ben hem ook gaan zien. Vorige week vrijdag, in gezelschap van H, U en mijn vriendje. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om naar de Colruyt Wijngedustatie te gaan, maar toen we een mailtje van H kregen met de vraag om nog eens af te spreken, hebben we onze plannen gewijzigd.

Omdat filmkijken met een rommelende maag niet aangenaam is, hebben we ons eerst te goed gedaan aan lekkere fajitas in El Sombrero. Deze keer hadden we wel op voorhand gereserveerd. Het was de eerste keer dat we iets aten in El Sombrero. Ik had al veel goeds over dit restaurant gehoord en de mensen die mij El Sombrero aanraadden hebben beslist niet gelogen. Je hebt er voor een zeer aanvaardbare prijs heel lekker (ja zelfs overvloedig) gegeten. Alleen was het niet gemakkelijk om uit het overdadige aanbod op de menukaart een keuze te maken.

BenX dan. Veel bloggers hebben deze film al besproken, dus ik hou het hier beknopt. BenX is een fijne film met een interessant thema. De voice-over gunt ons een blik in de leefwereld van een autist die worstelt om zijn plek te vinden in een wereld die hem vreemd en onlogisch lijkt. Voor mij persoonlijk ging het thema van de film verder dan louter autisme. Voor mij ging de film over pesten en de manier waarop mensen andere mensen het leven zuur maken, zich vaak niet bewust van de schade die ze hiermee anderen berokkenen. Of hoe kleine daden grote gevolgen kunnen hebben. Het einde vond ik een beetje voorspelbaar, maar dat stoorde mij niet. De film gaf ons het einde dat in de echte wereld niet kon zijn.

Een hemelsbreed verschil

Ik durf al eens sakkeren op de hoeveelheid vergaderingen op mijn werk en ‘s morgens gaat opstaan vaak met het nodige gezucht gepaard (vooral omdat ik ‘s avonds niet op tijd in bed geraak). Maar tijdens de treinrit op weg naar mijn werk, ben ik goedgezind en blij om aan de nieuwe dag te beginnen, zij het niet aanspreekbaar omdat ik me wegsteek in mijn metrokrantje of andere lectuur. En ik moet toegeven dat ik het stiekem wel een beetje leuk vind, gevraagd te worden voor werkgroepen en adviescommissie allerhande, want dat wil zeggen dat mijn inbreng geapprecieerd wordt. En heb ik al eens een slechte dag op het werk, dan wordt die ruimschoots gecompenseerd door fijne dagen.

Wat een verschil, wat een hemelsbreed verschil met mijn eerste job. Ik herinner mij mijn allereerste werkdag nog levendig. Wat een tegenvaller. Wat een afknapper. Hoe helemaal anders dan ik mij had voorgesteld. Ik kwam ‘s avonds thuis en heb ongeveer een ganse rivier bij elkaar geweend. Als u weet dat ik mijn tranen meestal opspaar voor ronduit dramatische situaties, zegt dit genoeg. Ik wilde de volgende dag niet meer gaan werken, maar ben toch gegaan. Heb er het beste van proberen maken, maar na een half jaar wist ik het, dit is niet wat ik wil, ik moet hier weg. Toen was elke ochtend een lijdensweg: opstaan, tegen je zin naar het werk gaan.

Wat een verschil met nu. Een hemelsbreed verschil.

Bijen en abdijen

Onze dag begon vandaag met een als ontbijt vermomde scouting in Kasteel de Bunswyck. Mijn vriendje en ik zijn namelijk op zoek naar een zaal voor een feestje. Bij nadere inspectie bleek Kasteel de Bunswyck niet de locatie die we in gedachten hadden. Een beetje afgeleefd, te weinig parkeerplaatsen, niet echt onze smaak. Natuurlijk kan je niet verwachten dat het eerste schot altijd raak is, we zoeken dus verder. Goeie tips over feestzalen in de provincie Vlaams-Brabant zijn welkom.

Na het ontbijtbuffet (dat ik voor de prijs van achttien euro per persoon behoorlijk middelmatig vond, waar was het geadverteerde vers fruitsap?) trokken we het nabijgelegen bos in voor een wandeling. We genoten van de herfstzon, de bosgeuren, het gezellig geritsel van vallende bladeren en de eenzaamheid. Laat het ons erop houden dat de vrije natuur een stimulerende werking op ons heeft. 😉

Volgende stop op het programma: de tentoonstelling In godsnaam! in de Parkabdij, nog steeds met stip mijn favoriete abdij. Een mooi verzorgde tentoonstelling in een uniek kader. De tentoonstelling gaf een goed inzicht in het leven van kloosterlingen aan de hand van afbeeldingen, animatiefilmpjes, bijzondere voorwerpen, en ja, zelfs muziek. De leukste voorwerpen vond ik de poppetjes in kloosterkleren, het hostie-ijzer, het altaar gemaakt uit stro, het besloten hofje (voorstelling van het kloosterleven) en de abtsstaven. Ook de kinderen hoeven zich niet te vervelen: voor hen waren er spelletjes en puzzels. Ik denk dat de spelletjes ook bij het ouder publiek aansloegen, want ik was beslist niet de enige volwassene die haar naam in calligrafieschrift schreef. 😉

Na de tentoonstelling, die erg succesvol was, want toen wij onze audiogids terugbrachten, bleken al de audiogidsen uitgeleend te zijn, gingen we nog even wandelen rondom de abdij. Als vanzelf kwamen we terecht bij de bijenkorven. Imker Staf Kamers was enthousiast aan het uitleggen over zijn passie. Hij vertelde dat de koningen speciaal geselecteerd worden op meegaand karakter, zodat ze niet “steeklustig” zijn. Zo is het door een juiste selectie nu niet meer nodig dat hij een speciaal pak aantrekt als hij de korf openmaakt. Een bijensamenleving is perfect gestructureerd. Iedereen heeft zijn taak in het geheel. Bijen, het zijn fascinerende wezens.

Alleen jammer dat zowel mijn vriend en ik platzak waren, anders had ik beslist een potje honing of een flesjes propolis of mede gekocht. Ach ja, dat zal voor een volgend bezoek zijn.

Staf en zijn bijenkorven:

Honing en afgeleide producten:

Yukkie

Vorige week was er op het werk tijdens de middagpauze een marktje met producten uit de eerlijke handel. Aangezien ik altijd open sta om nieuwe dingen te proberen, wilde ik een flesje kombucha original green en kombucha rooibos kopen. Een bioproduct dat nog goed is voor de gezondheid ook, wie kan daar iets tegen hebben? Twee kleine flesjes, als het tegenvalt, dan is dat nog geen ramp. Omdat ik soms een watje ben, liet ik mij echter door de vriendelijke meneer aan het kraampje overtuigen om ook een grote fles kombucha ascetic mee te nemen. “Ja, juffrouwtje, ik doe wat van de prijs af omdat het de laatste dag is en ‘t is zuiverend en moet ge geen zakske hebben?”

Enfin, eerlijke handel, dat steun ik graag. Veel overredingskracht was er niet nodig. Al had ik moeten weten dat er iets niet helemaal in de haak was met het spul in kwestie. Het standje van de vriendelijke meneer-commercant was namelijk het enige standje waar je niets kon proeven. En sinds vandaag weet ik waarom. Kombucha ascetic is namelijk niet te drinken. Het smaak naar azijn met brubbels is. Het is zo slecht dat je niet anders kan dan een vies gezicht trekken bij de eerste druppel die op je tong belandt.

Ach ja, het kunnen niet allemaal meevallers zijn, he?