Deze namiddag moest ik samen met wat collega’s voor het werk naar ‘s Hertogenbosch om aldaar inspiratie op te doen over digitaal archiveren en elektronisch werken. Met een blij gemoed en hopend op interessante nieuwe ontdekkingen waren we klaar voor de tocht naar onze Nederlandse vrienden.

De namiddag begon al goed. Onze chauffeurs waren om te beginnen meer dan twintig minuten te laat, waardoor we (zonder files en ander verkeersleed) sowieso nooit meer op het afgesproken tijdstip in Den Bosch konden geraken. Vervolgens ontstond er enige verwarring over met welke wagens wij daar moesten geraken.

Eenmaal vertrokken bleek onze chauffeur van lotje getikt. Nog nooit iemand zo veel zware overtredingen achtereen zien maken. Rechts inhalen, vrolijk rondrijden met de gsm in de hand, twee maal op het nippertje een botsing vermeden, snelheidsovertredingen, bijna een paaltje geramd,… Op een gegeven moment na de tigste overtreding, kreeg ik gewoon de slappe lach. Als we op dat moment gecrasht waren, was ik dan toch vrolijk de pijp uitgegaan. Anyway, het was lichtelijk onverantwoord. Nog nooit zo blij geweest dat ik mijn gordel aanhad.

Op de koop toe was de chauffeur ook nog eens zijn kaart vergeten, had hij geen routebeschrijving bij zich en ook geen flauw idee waar ‘s Hertogenbosch lag (nu, ik eigenlijk ook niet, maar ik ben dan ook geen chauffeur). Dan maar ergens gestopt in een benzinestation om de weg te vragen. Gelukkig kwamen we wat verderop een groot bord tegen met daarop een grote pijl richting ‘s Hertogenbosch (zucht van verlichting).

In ‘s Hertogenbosch meer van hetzelfde. Een tiental voorbijgangers lastig moeten vallen met de vraag om een wegbeschrijving, bijna een voetganger overreden, achteruitgereden midden in een drukke straat. Eén ding mag gezegd: de inwoners van Den Bosch zijn supervriendelijk en de stad zelf zag er ook heel gezellig uit (allez, wat ik er van gezien heb toch).

Zo’n veertig minuten te laat, kwamen we dan eindelijk op onze bestemming aan. Zeer vriendelijk onthaal, maar in plaats van een hands on demonstratie van hun werkmethode, kregen we een (weliswaar interessante) powerpoint presentatie te zien. Zoals ik al zei, de presentatie was interessant en werd gegeven door een zeer begenadigd spreker, maar om daarvoor nu met elf mensen helemaal naar Nederland af te zakken… Beetje overkill. Ze hadden beter een video conference georganiseerd.

Op de terugweg hetzelfde verhaal: nog wat zware overtredingen gesprokkeld, wat fileleed rond Antwerpen, gegrommel van de chauffeur over niet tolereerbare manoeuvres van andere chauffeurs (!!). Ondertussen was het lachen ons al lang vergaan en hoopten we alleen nog maar heelhuids thuis te geraken.

Na een helse terugrit werden we afgezet aan Brussel Noord, waar ik net mijn trein zag vertrekken toen ik het perron opgespurt kwam. Twintig minuten wachten op de volgende en de batterijen van mijn Treo waren leeg. Dan maar in een telefooncel kruipen om mijn vriend (die al op FOSDEM zat) van mijn avonturen op de hoogte te brengen.

Achja, ik heb het overleefd, mijn collega’s wat beter leren kennen en nog eens de slappe lach gehad. Al bij al nog wel een geslaagde dag. Alleen jammer dat ik voor een domme presentatie de afscheidsreceptie van een collega die op pensioen ging, heb moeten missen.

Nu iets drinken en daarna naar de film!

De laatste berichten zijn weinig hoopgevend. Eén ding is zeker: het brein achter de aanslag op de Gouden Moskee in Samarra, wist heel goed wat het gevolg van deze barbaarse daad zou zijn. Hopelijk komt het niet zover.

Ben ik gewoon blij dat het dak hier niet instort, want als ik zo kijk naar de incompetentie om mij heen, mag dat een waar wonder heten.

God zij dank. 😉

Neemt nog even vakantie. Ik kan haar geen ongelijk geven…

A match made in heaven.
Stonden op het menu vanavond: één werkcollege (beuh), één Japans etentje voor de verjaardag van een goeie vriendin en ex-studiegenootje, veel geklets onder vrouwen, één Sex on the beach, één Margarita en één Caipirinha. En nu een super happy yab. En straks superhete sex/seks!

En morgen een totaal onuitgeslapen yab…

Citaat uit de nieuwsbrief van het Besloten Land:

Nogmaals: goed nieuws voor wie zich nog nooit als een bezetene op de lichtelijk fantastische Donjon-reeks had gestort (wij kenden vroeger zo iemand)! Nog tot 1 april (of tot alles op is) zijn allevier de Donjon Zenit-hardcovers en de eerste hardgeknorde delen van resp. Donjon Avondschemer en Donjon Ochtendgloren (twee van elke reeks) te koop aan de proletarische prijs van ¤ 6,90/stuk (i.p.v. € 9,90/stuk). U het hele Donjon-universum met alle spin-offs inbegrepen uitleggen zou al gauw leiden tot een nieuwsbrief met LOTR-achtige ambities, dus verwijzen wij u hierbij graag door naar de vrienden van http://www.stripspeciaalzaak.be/Donjon.php

Zelf heb ik daar bitter weinig aan toe te voegen. Gaat ende koopt! U zal het zich niet beklagen.

yab – regelneven bij rechten: 1-0.

That’ll show ‘m! Blablabla, stomme regeltjes. Alsof fulltime werken geen goed excuus is om van reeks te willen veranderen. Maar ik heb de veldslag gewonnen (nu alleen maar hopen dat dit ook geldt voor de oorlog)!

Gisteren zijn we op vriendenbezoek geweest. Het werd tijd, want de laatste keer dat we hen nog eens gezien hadden, was op hun trouwfeest en dat was in september… De concrete aanleiding voor het bezoek was het bekijken van de trouwfoto’s en de video (en ook gewoon gezellig bijkletsen, natuurlijk). Aangezien ik nogal een grote passie voor fotografie en fotograferen in het algemeen heb, was ik zeer benieuwd naar hun trouwalbum. En het mag gezegd: het album was schitterend. Volledig gedrukt, dus geen geknoei meer met foto’s die loskomen. En zeer veel mogelijkheden om de layout van de pagina aan te passen. Prachtige portretfoto’s ook.

Helaas waren de foto’s van het feest zelf van veel lagere kwaliteit. Maar ja, wat wil je, als je wegwerptoestelletjes op tafel plaatst en de gasten zelf hun gang laat gaan. Dan krijg je foto’s van stoelpoten, tafelkleden, bierglazen, enzovoort. Een gemiste kans, vind ik persoonlijk.

Yep, het weekend is weer voorbij gevlogen. En naar goede gewoonte zat het weer eivol. Stonden op het programma: tekenles (jay! we hebben geschilderd!!), een lunch met de jongens (en nog één ander verdwaald meisje) van mijn studentenvereniging, een security workshop waarvan ik als organisatrice moeilijk kon wegblijven, een gourmetavond bij mijn bomma in het potige gezelschap van mijn vier flink uit de kluiten gewassen neven (variërend van grootte tussen 1m85 em 2m), een pannenkoekenavond bij de schoonfamilie, een squashpartijtje en tussendoor heb ik nog wat vergeefse inspanningen gedaan om aan mijn paper te werken (need deadline stress).

En hup, daar staat de nieuwe werkweek alweer voor de deur.