Uncategorized

Oxfam Pakt Uit

Ik dacht, laat ik eens een ethisch verantwoord cadeautje op mijn kerstmis-wensenlijst zetten. Het is bij de familie van mijn vriend namelijk de gewoonte om Secret Santa-gewijs een cadeautje voor elkaar te kopen van een bedrag van ongeveer twintig euro. De voorbije twee jaren vroeg ik telkens een UNICEF Happy Pack, dus tijd voor eens iets anders. Waarom niet OXFAM een beetje steunen? Eerlijke handel, wie kan daar tegen zijn? OXFAM heeft zelfs een speciale cadeauwebsite: OXFAM pakt uit.

Ik vulde dus het formulier in, ervan uitgaande dat een paar seconden later mijn code in mijn mailbox terecht zou komen. Het volgende zinnetje had echter mijn achterdocht moeten wekken: “We bezorgen je zo snel mogelijk via e-mail een unieke code.” Want ja, er volgde wel binnen de paar seconden een mail, maar enkel met de opsomming van de gegevens die ik had ingevuld. Geen code te bespeuren. Gelukkig ben ik een geduldig mens (not).

Een dag later, vond ik een tweede mail van OXFAM in mijn mailbox. Met de code? Nope. Met de vriendelijke vraag welke woorden ik in mijn code wilde, want, ik citeer: “De code bestaat uit twee delen: enerzijds een getal dat u van ons krijgt, anderzijds twee tot drie woorden, die u zelf kiest. Bijvoorbeeld ‘8710 feest Sofie’.” Ik viel, eerlijk waar bijna van mijn stoel toen ik dat las. Komaan OXFAM, ik welk tijdperk leven wij? Hoe moeilijk is het om gewoon in de eerste mail die verstuurd wordt een automatisch gegenereerde code mee te geven ipv je klanten te spammen met volstrekt overbodige mails?

Ik moet bekennen dat ik even overwoog het OXFAM cadeau maar van mijn wensenlijst te schrappen en terug voor UNICEF te gaan, maar besloot toch door te zetten. Ik bracht de ongetwijfeld zeer vriendelijke dame die de mail verstuurde wel op de hoogte van het feit dat ik dit een zeer omslachtige procedure vond. Waarop zij zeer vriendelijk en professioneel antwoordde dat zulke automatische systemen een dure aangelegenheid zijn en dat deze werkwijze OXFAM de mogelijkheid biedt om een persoonlijker contact op te bouwen met haar klanten. Ik ben ongetwijfeld een moeilijke en veeleisende klant, maar echt, ik word liever snel en efficiënt geholpen. Persoonlijke mailtjes hoeven voor mij echt niet. De tijd dat ik opsprong bij elk nieuw mailtje ligt al zeer lang achter mij en ik denk dat ik hier heus niet alleen in ben.

Dus, kan er iemand rap wat code in mekaar flansen om die arme mensen van OXFAM te helpen hun systeem te automatiseren?

Bestolen

Blijkbaar ben ik een ongelooflijk aantrekkelijk doelwit voor pickpockets. Jawel, voor de zoveelste keer ben ik erin geslaagd mij mijn portefeuille te laten ontfutselen.

Het was nochtans aangenaam, samen op een terrasje op het Muntplein met drie collega’s. Een lang ingepland etentje om elkaar ook eens in een wat informelere context te ontmoeten. De temperaturen waren zomers, mijn mosselen waren lekker, kortom, het was genieten. We rekenden af en keerden terug naar kantoor. En dan moet het gebeurd zijn. Tussen de paar minuten dat we nog op het terras zaten te wachten op ons wisselgeld en de tocht van tien minuten terug naar het werk.

Bij het binnenkomen in ons kantoorgebouw merkte ik dat mijn rugzak open stond en gingen meteen de alarmbellen af. En ja, mijn vrees werd bewaarheid. Geen spoor meer van mijn portefeuille. Ontvreemd in onze hoofdstad. Ondertussen ben ik al bekend met de handelingen die het bestolen worden met zich meebrengen. Bellen naar card stop, aangifte gaan doen. Allemaal erg vervelend en al een geluk dat ik in de namiddag geen vergadering met externen had, zodat ik deze rompslomp zo snel mogelijk kon afhandelen.

Ik kan alleen maar hopen dat ik net zoals de voorgaande keren (ik ben erg goed in het bestolen worden) mijn portefeuille, of op zijn minst toch de kaarten in die portefeuille, weer terug krijg. Minus het geld. Die meer dan honderd euro, daar mag ik een kruis over maken. Ach ja, er zijn ergere zaken in het leven.

The blackberry story

Of hoe de realiteit de fictie soms overtreft. Dit verhaal overkwam een kennis van mij.

Het verhaal speelt zich af in Frankrijk tijdens een skivakantie. Na een dagje skipret realiseerde de kennis in kwestie zich dat ze haar blackberry kwijt was. Waarschijnlijk uit haar jaszak gevallen terwijl ze aan het skiën was. Ze zag al meteen in dat een zoektocht hopeloos was, maar hoopte dat er zich ergens een eerlijke vinder zou aanmelden. Nog geen dag eerder had ze immers zelf iemands iphone op de piste gevonden en deze aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd. Het zou een soort van kosmische rechtvaardigheid zijn, mocht haar hetzelfde overkomen.

Helaas, er meldde zich geen eerlijke vinder en ze vertrok naar België zonder blackberry. Tot haar vriend een goeie week later een telefoontje kreeg, van een Belg dan nog wel, die de blackberry gevonden had. Bleek dat de batterijen van het toestel in kwestie plat waren en dat de eerlijke vinder serieus wat moeite had moeten doen om een oplader te vinden. Maar daar stopt het verhaal niet. De vinder bleek net als mijn kennis te studeren in Leuven. De blackberry kon door dit ongelooflijke toeval de dag zelf nog aan de eigenares terugbezorgd worden.

Als dit verhaal ooit verfilmd wordt, zal ongetwijfeld blijken dat deze twee jongelieden elkaars soulmates zijn, maar zover kwam het in realiteit natuurlijk niet.