PS: Het is typfoutenweek hier op yab.be. De eerste die de kanjer van een typfout vindt, krijgt drie dikke kussen op de blogdrink.
boek
Onzichtbaar
Onzichtbaar van Karin Slaughter is een boek dat ik cadeau gekregen heb voor mijn verjaardag. De gulle schenker bekende eerlijk dat hij het boek toegestuurd gekregen had toen hij nog lid was van een boekenclub, maar het ding zelfs nooit uit de plastic folie gehaald had. (Je kent dat wel, zo’n boekenclub waar je maandelijks iets moet bestellen en als je dat niet doet, zenden zij je automatisch wat boeken op. Als je op straat mensen tegenkomt die u zo’n lidmaatschap proberen aan te smeren, loop je best in een brede boog om hen heen.)
“Literaire thriller” staat er op de cover, maar dat literaire vond ik toch enigszins overdreven. “Onzichtbaar” is het soort boek dat ik dolgraag gelezen zou hebben rond mijn veertiende toen ik de ene na de andere thriller en detective verslond. Ondertussen is mijn smaak geëvolueerd en kon het boek mij minder bekoren. “Onzichtbaar” is een aaneenschakeling van onwaarschijnlijke plotwendingen. Pas op, het leest supervlotjes en is dan ook een ideaal boek om in de examenperiode te lezen. Je hebt wel de nodige suspesion of disbelieve nodig, want d’r zitten nogal wat gaten in het plot. De gehanteerd beeldspraak deed mij ook meermaals de wenkbrauwen fronsen, maar dit kan ook aan de gebrekkige vertaling gelegen hebben.
Het boek was alleszins uit in een zucht. D’r werden heel wat mensen in uitgemoord, maar natuurlijk winnen de goeien het pleit en kregen we een happy end. En ik, ik voelde me even weer puber. 😉
Boekenlijstje
Via het Radiofonisch instituut kwam ik uit op de shortlist van 10 boeken voor de verkiezing van het ‘beste buitenlandse boek aller tijden’. En wat blijkt, ondanks het feit dat mijn leestijd tegenwoordig erg beperkt is en meestal bestaat uit gestolen momenten ergens in een wachtrij of op de trein, heb ik toch zes boeken uit het lijstje gelezen. Met name ‘De gebroeders Karamazov’ van Dostojevski, ‘De naam van de roos’ van Umberto Eco, ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Gabriel García Márquez, ‘1984’ van George Orwell, ‘In de ban van de ring’ van Tolkien en ‘Oorlog en vrede’ van Tolstoj.
Als je mij vraagt welk van deze boeken het verdient om verkozen te worden tot beste buitenlandse boek aller tijden, moet ik niet lang twijfelen: ‘Honderd jaar eenzaamheid’ van Márquez. Een briljant boek dat me vanaf de eerste bladzijden in zijn greep hield. Ik heb werkelijk van elke bladzijde van dit boek genoten. De tragiek, de Zuid-Amerikaanse setting, het magisch-realisme. Geweldig. Go and see for yourself!
Het complot van België
Dit flinterdun boekje van Chris de Stoop was snel uitgelezen. In het boek worden drie verhaallijnen met elkaar verweven. De Stoop illustreert de mistoestanden in de naoorlogse psychiatrie aan de hand van het uitermate tragische verhaal van zijn nonkel André, voor de rest van zijn leven verminkt door een lobotomie, een operatie die toen erg in de mode was. Het tweede onderwerp van het boek is het verhaal van Nina H, paranoïde stalkster die overal complotten ziet. Het derde verhaal is dat van de gruwel van de Rwandeese volkerenmoord. Een gruwel die de Westerse wereld heeft laten gebeuren, moedwillig de ogen sluitend voor de tragedie die zich ontvouwde. Een tragedie die gevoed werd door het onderlinge wantrouwen tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Wantrouwen dat omsloeg in waanzin en waarvan we de ware toedracht, die verduisterd wordt door complottheorieën allerhande, wel nooit zullen weten. Het verhaal van nonkel André en de volkerenmoord zorgen voor de nodige tragiek, Nina H voor de tragikomische noot.
Toch is het mij nooit helemaal duidelijk geworden waar dit boek naartoe wil. Wat wil Chris de Stoop aantonen? Zijn complotten onzin? Voeden ze het wantrouwen? Of zit er toch een bodem van waarheid in? Ik had het gevoel dat Chris de Stoop eigenlijk drie boeken wilde schrijven, maar na enkele hoofdstukken geen zin meer had om deze drie boeken te voltooien en dan maar de verschillende hoofdstukken door mekaar geklutst heeft, gebruik makend van een flinterdune rode draad die er misschien geen is. Als hij zich beperkt had tot één dieper uitgewerkt onderwerp had er veel meer in gezeten.
Kerstcadeautjes!
Vandaag hebben ik en mijn houten kop kerst gevierd bij de familie van mijn vriend. Gezellig samen rond de tafel, babbelen, lekker eten en braafjes water drinken om mijn houten kop te sussen. 😉 En een kerstfeest is natuurlijk niet volledig zonder cadeautjes!
De oogst van vanavond:
‘k Moet er misschien bij zeggen dat ik “De naam van de roos” en “De verborgen geschiedenis” al gelezen heb, maar ik wilde beide boeken graag toevoegen aan mijn (nog zeer bescheiden) bibliotheek. Mijn vriend kreeg sokken, sexy boxershorts en een bongobon. Cadeautjes waar ik ook plezier aan kan beleven (ok, aan de sokken niet echt).
The Cleft
Het boek is al iets meer dan een week uit, maar ik ben er nog niet toe gekomen een kleine recensie neer te pennen. Meestal weet ik heel goed wat ik van een boek vind, maar dit boek laat mij een beetje met een dubbel gevoel achter. Ik vind het idee heel origineel. Hoe reageert een gemeenschap oervrouwen als er plotseling voor de eerste keer ooit een mannelijke baby geboren wordt? Een gruwelijk gebeurtenis: een wanstaltig misvormd kind dat tussen zijn beentjes rare bobbels en soort van slurf heeft hangen. (Sorry heren, als ik hiermee jullie mannelijke eer aantast.)
Het boek is opgevat als een geschreven neerslag van een verhaal dat eeuwenlang mondeling is doorgegeven. Weer een fijn idee dat aanleiding geeft tot bespiegelingen over het doorgeven en het herkauwen van de geschiedenis en de subjectiviteit van geschiedschrijven. Het taalgebruik past perfect bij het weergeven van die traditie van orale geschiedenis. Erg goed uitgewerkt.
Toch vond ik het verhaal maar magertjes en vaak een bevestiging van de heersende stereotypen over man en vrouw. De man is de eeuwige (onverantwoordelijke) avonturier, de vrouw is behoudsgezind en zorgzaam. De misverstanden die tussen mannen en vrouwen heersen, blijken hun oorsprong te vinden in een verre oertijd. En er is tijdens al die eeuwen nog steeds niet veel veranderd. ‘k Vond het allemaal nogal simplistisch voorgesteld. En de tussenstukjes waarin de Romeinse senator over zijn eigen leven vertelde mochten er wat mij betreft helemaal uitgelaten worden.
The Cleft is een dun boekje en toch vond ik het op het laatste wat langdradig worden. Het idee is origineel, al denk ik dat het misschien beter tot recht zou komen in een kortverhaal of novelle dan in een naar mijn gevoel wat uitgesponnen roman.
The Cleft is de allereerste roman die ik van Doris Lessing lees en ik vermoed dat dit boek niet representatief is voor de rest van haar oeuvre. Kan iemand mij een ander boek van haar aanraden?
Rijkelijk laat…
Geïnspireerd door een post van i-Manuel. (Mja, ik heb helaas niet zoveel tijd om het blogwereldje op de voet te volgen.)
1. The Little Friend, Donna Tartt. Helemaal uitgelezen tot het bittere einde! Gelezen in het Nederlands en niet in het Engels. Ok, niet het beste boek ooit, maar persoonlijk vond ik het wel de moeite. Het verhaal komt inderdaad traag op gang, maar ik hield van de sfeer die dit boek opriep. “De kleine vriend” verschilt wel hemelsbreed van “Verborgen geschiedenis”, een boek dat ik in één ruk heb uitgelezen. “De kleine vriend” is eerder een kabbelend boek, waar je de tijd voor moet nemen. Niet voor liefhebbers van de snelle hap.
2. De Ontdekking Van De Hemel, Harry Mulisch. Ik vond dit een geweldig boek! De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat ik de film gezien heb voordat ik het boek las. Iets wat ik normaal nooit doe, maar ik was erg onder de indruk van de film en wou weten of het boek mij evenzeer kon bekoren. Ja dus.
3. Lord of the Rings, JRR Tolkien. Duhuh! Je bent een nerd of je bent het niet. 😉 Natuurlijk heb ik dit boek gelezen! En al de films gezien ook. (Alhoewel ik nog steeds een beetje hoofdpijn heb van de extended edition van “The Return of the King”.) Ik heb het boek gelezen enkele jaren voordat de films uitkwamen. Niet het beste boek aller tijden, maar wel een klassieker in het genre. Een must dus.
4. De Slinger Van Foucault, Umberto Eco. Ha! Eco! Mijn favoriete schrijver aller tijden. Mijn eerste boek van hem was De Slinger. Ik werd gewoon weggeblazen door dit boek. Zoveel aandacht voor detail. Zoveel informatie. Ik kan niet zeggen dat ik elk detail in dit boek gesnapt hebt, maar ik denk niet dat dat de bedoeling is. Staat zeker in mijn top tien van beste boeken ooit.
5. The Celestine Prophecy, James Redfield. Niet gelezen en ben ik ook niet van plan. Ik hou niet zo (beleefd uitgedrukt) van pseudo-spirituele boeken (yep, vooroordelen, vooroordelen). Misschien gaat er zo een geweldig boek aan mij voorbij, maar ik zal er beslist mijn slaap niet voor laten.
6. The Satanic Verses, Salman Rushdie. Nog niet gelezen. Staat wel hoog op mijn verlanglijstje. Ik heb thuis wel een ander boek van hem met kortverhalen, maar die konden mij minder bekoren, vooral omdat veel kortverhalen over het schrijverswereldje gaan en sorry, ik heb echt geen behoefte aan een ellenlange opsomming van namen van schrijvers en een uiteenzetting over hun werk.
7. Max Havelaar, Multatuli. Achja, hij die veel geleden heeft. Misschien dat ik dit boek ooit eens lees. Misschien ook niet. Zeker geen prioriteit.
8. De Naam Van De Roos, Umberto Eco. Vraag: welk boek is nog beter dan “De slinger van Foucault”? Juist! “De Naam van de Roos”. Mijn tweede Eco boek. Man, wat ben ik jaloers op de eruditie van deze schrijver.
9. De Avonden, Gerard Reve. Over dit boek kan ik kort zijn: niet gelezen.
10. IM, Connie Palmen. Niet gelezen en zal ik ook niet lezen. Ik vind dat die Connie Palmen iets aanstellerigs uitstraalt.
11. De Asielzoeker, Arnon Grunberg. Niet gelezen.
12. Zen and the Art of Motorcycle Maintenance, Robert Pirsig. Niet gelezen, wegens afkeer van pseudo-spirituele blabla.
13. Het Bureau, J.J. Voskuil. Euhm, gat in mijn cultuur, nog nooit van dit boek gehoord.
14. Wilde Zwanen, Jung Chang. Heel mooi boek. Wel een beetje een vrouwenboek, denk ik. Voor mij persoonlijk was dit boek de moeite waard, omdat het de verandering van het feodale China naar een communistische staat beschrijft door de ogen van drie generaties vrouwen. Een onderwerp waar ik, totdat ik dit boek onder ogen kreeg, weinig tot niets vanaf wist.
15. Gewassen Vlees, Thomas Rosenboom. Ken ik niet.
16. The Da Vinci Code, Dan Brown. SLECHT BOEK. Meer woorden wil ik hier niet meer aan vuilmaken.
17. De Movo Tapes, AFTh. Niet gelezen.
18. De Langverwachte, Abdelkader Benali. Ken ik niet.
19. Glamorama, Bret Easton Ellis. American psycho heb ik in de filmzaal gezien. Denk niet dat ik dit boek ooit zal lezen.
20. Van Oude Menschen, De Dingen (enz), Couperus. Ken ik niet.
Naar een idee van Kluunlog.
De grap
Gisteren op de trein heb ik de laatste bladzijden van de roman “De grap” van Milan Kundera uitgelezen. Na het overbekende “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan” mijn tweede roman van Kundera. En eerlijk gezegd vond ik “De grap” zo mogelijk nog beter dan “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan”. Het verhaal speelt zich af in de periode na de tweede wereldoorlog, in volle opkomst van het communisme, en draait hoofdzakelijk rond de onrechtvaardige verbanning van een lid uit de partij en uit het normale maatschappelijke leven.
Wat mij vooral aansprak in dit boek is de manier waarop Kundera zijn verhaal vanuit verschillende personages vertelt. Je wordt meegezogen in de gedachtengang van de personages en hun ideeën lijken je heel aannemelijk, maar als je wat meer afstand neemt, zijn ze dat beslist niet. Hoewel de personages soms opvattingen en gedragingen vertoonden die tegen mijn diepste overtuiging ingingen, voelde ik toch een diep begrip voor hun beweegredenen.
Wat mij nog het meeste trof, is het feit dat mensen mekaar nooit echt kennen. Je hebt een bepaald denkbeeld en dat projecteer je op anderen. En soms blijf je plakken in een situatie die voor anderen al lang tot het verleden behoort, maar die jij (zoals het hoofdpersonage) niet kan loslaten. En dat elke mens eigenlijk eenzaam en onbegrepen in het leven staat.
Aan de andere kant vond ik het heel interessant nog eens een boek waarin het communisme een belangrijke rol speelt, te lezen. Ik kan me de situatie waarin de mensen onder het communisme leefden moeilijk voorstellen en dat terwijl dit alles toch nog maar een dikke vijftien jaar achter ons ligt. Het totale gebrek aan privacy, de onderwerping van lichaam en geest aan de partij, het blinde vertrouwen in een ideologie, het werd allemaal zeer treffend verwoord.
Een aanrader.