Door een blessure van mijn vaste squashpartner was het al van vorig jaar geleden dat ik nog eens op een squashveldje stond. Ik was bijna vergeten hoe leuk squashen wel niet is. Al je energie focussen op dat kleine balletje en als het écht goed gaat dan wordt, heel even maar, die gedachtenstroom in je hoofd stilgelegd en wordt al je aandacht gebald in dat ene, snel bewegende object. En toch moet ik altijd een drempel over om die squashafspraak te maken. Om het nummer van het squashcentrum op te roepen uit mijn contactenlijst en te bellen om een veldje te reserveren. Het is nu eenmaal gemakkelijker om, op één van mijn weinige vrije avonden, thuis passief achter de pc te blijven zitten. Ik moet gewoon in mijn geheugen prenten hoeveel deugd het me heeft gedaan!