Heerlijk geslapen in het uitstekende Hotel Indigo en vervolgens genoten van een uitgebreid ontbijt. Een goed begin van de dag!

Na het welkomstwoord van de minister-president sprak filosoof Peter Sloterdijk de deelnemers van de conferentie toe. Met alle respect voor deze ongetwijfeld erudiete man, een groot spreker is er niet aan hem verloren gegaan. Voor mij was deze keynote het dieptepunt van deze tweedaagse. Zijn betoog hield voor mij geen steek en werd dan ook nog eens in eentonig schabouwelijk Engels met een dik Duits accent gebracht. Veel herinner ik me niet van de speech, buiten het feit dat ik heel blij was dat ik op dat moment mijn laptop bij de hand had en wat mails kon beantwoorden.

Na de break-out sessie met de ronkende titel ‘The role of culture and regions in the multi-layered process of identification in Europe’ was het tijd voor de veggielunch met geweldig lekkere slaatjes en heerlijke broodjes. Hét bewijs dat een lekkere maaltijd geen vis of vlees hoeft te bevatten (al heb ik voorlopig nog geen intenties om vis of vlees volledig van mijn menu te schrappen, ik probeer wel een paar dagen per week veggie te eten).

Na de lunch was het tijd voor een cultureel intermezzo met het befaamde Waelrant Koor. Het optreden was goed, maar zelfs als fan van koormuziek vond ik een optreden van een uur vlak na de middagpauze een beetje van het goede te veel. Dit haalde echt wel de vaart uit de conferentie.

Daarna woonde ik de beste break-out sessie bij van de tweedaagse: ‘Media, cultural narratives and a common identity’. Goeie sprekers die een boeiend en relevant verhaal brachten. Vooral Tatjana Samopjan, afkomstig uit voormalig Joegoslavië, maar nu creative consultant in Zweden, wist me te betoveren met haar prachtige presentatie en sterke persoonlijkheid. Al moet ik bekennen dat, wanneer ik terugkijk op haar presentatie de conclusie van haar verhaal mij iets minder duidelijk is.

Na de afsluitende speeches, haalde ik mijn bagage op en vertrok ik samen met een collega naar het station om de trein naar Leuven te nemen. Tot ik mij opeens realiseerde dat ik mijn rugzak met mijn werklaptop gewoonweg had laten staan in de conferentieruimte die voor ons gereserveerd was. In zeven haasten terug gekeerd en na wat inwendig gevloek en een klein sprintje er alsnog in geslaagd de trein te halen.

Eind goed, al goed!