Het was geleden van ons bezoek aan Chicago in 2015 dat we onze vriend, zijn vrouw en hun schattige dochter nog eens gezien hadden, dus toen de uitnodiging voor taart en koffie in mijn elektronische brievenbus viel, zei ik meteen ja. Die foto-achterstand werk ik wel een ander keertje weg. Het beloofde trouwens een heerlijk warme zondag te worden en dan is relaxen in de tuin van iemand anders dubbel zo leuk.

Spijtig genoeg kon mijn vriend er niet bij zijn. Elk weekend over en weer vliegen is, zelfs voor ons, een beetje van het goede te veel. Hij zal dus nog een jaartje of twee moeten wachten tot de volgende reünie. Het werd, ook zonder mijn vriend, een heerlijk ontspannen namiddag. Ik genoot van het fietstochtje naar Kessel-Lo en van de schaduw die de gigantische parasol wierp in de tuin van de ouders van onze vriend. De lieve Chinees-Amerikaans-Belgische dochter van onze vriend was een pak groter en mondiger dan de laatste keer dat we haar zagen. Toch indrukwekkend dat zo’n klein meisje probleemloos drie talen verstaat, al spreekt ze er slechts twee (Nederlands en Engels). Om jaloers op te zijn!

Er was té veel taart en ik dronk liters water (en een flesje kidibul) om gehydrateerd te blijven. Ik praatte met een ander bevriend koppel over onze emigratieplannen naar Zwitserland en kreeg wat tips van onze naar Chicago geëmigreerde vriend. Naar het schijnt is de kans dat je effectief terugkomt, eens je vertrokken bent, vrij klein, maar momenteel houden mijn vriend en ik alle opties open. We zullen wel zien.

Ik was alleszins erg blij om te zien dat het onze vrienden goed ging, ondanks die gekke oranje president die de USA eigenhandig om zeep aan het helpen is.

Misschien de volgende reünie in Zwitserland?