Zat ik op dit moment in een ziekenhuis in Hasselt. Te luisteren naar een doktersassistente die duidelijk niet wist waar ze het over had. Enkele uren voordien had ik telefoon van thuis gekregen. Er was iets ernstigs gebeurd met mijn moeder. Ze had plots hoofdpijn gekregen en was bewusteloos geraakt. De dag erna had ik examen, het laatste van de reeks. Ik mailde naar de ombuds dat ik het examen niet kon meedoen en mijn vriend en ik reden zo snel wel konden naar Limburg.
Het gevoel van ontreddering toen mijn moeder op een brancard voorbij gereden werd. Ze was nog even bij bewustzijn geweest, nu lag ze in coma. Ik luisterde naar de assistente die wat onzin over een epilepsieaanval uitkraamde. En ik dacht: een hersenbloeding. Mijn voorgevoel bleek juist te zijn. Na maar liefst twee foute diagnoses kwam de medische wereld dan toch tot de conclusie dat mijn moeder een hersenbloeding gehad had. Waarschijnlijk vlakbij de hersenstam. Op de foto’s was het niet goed zichtbaar.
Vier dagen heeft ze in coma gelegen. Daarna werd ze wakker. Ze herkende ons, kon een beetje praten, zelfs lezen lukte nog. We hoopten op het beste. Dachten aan een lange revalidatie. Die revalidatie heeft ze doorlopen: ze leerde weer lopen en min of meer zelfstandig eten, maar haar geest was gekraakt. Ze ging achteruit. Herkende ons niet meer, dacht dat ze terug een klein meisje was. Vermagerde zienderogen tot er alleen nog maar vel en botten over waren. Ze gaf het op.
Ze woont nu thuis. Vreemde mensen komen haar ‘s ochtends wassen, helpen haar naar het toilet te gaan. Ze spreekt niet meer en herkent ons zelden. Haar leven speelt zich af tussen de vier muren van haar huis, het huis waar ik geboren ben. Er komen vreemde mensen kuisen en koken. Zij zit in de zetel, kijkt tv. Krijgt een woedeaanval en gilt de hele buurt bijeen. Ze zit vol medicijnen: bloedverdunners, spierverslappers, antidepressiva om de woedeaanvallen te bedaren. Zo’n leven moet een hel zijn. Ik kan mij niets ergers voorstellen op deze wereld.
Zes jaar geleden knapte er ergens een bloedvat in haar hersenen. Ze had één kans op drie om te sterven, één kans op drie om verlamd te zijn, één kans op drie om in de huidige toestand achter te blijven. Mijn moeder heeft nooit veel geluk gehad.
Pfff, ik reageer niet vaak, maar ik vind het een heftig stukje en ik wilde zeggen dat ik het mooi onderkoeld geschreven vind. Feiten zijn soms veel emotioneler dan emoties…
Ik kan mij wel iets ergers voorstellen in deze wereld: mensen zoals jij, die haar liefhebben, en moeten toekijken naar wat er van haar verworden is. Pijnlijk, echt bijzonder pijnlijk. Ze heeft idd geen geluk gehad.
Hoe redt je vader het nu?
Alleszins veel sterkte! En probeer toch te genieten van die momenten dat ze je herkent en denk aan hoe ze vroeger was.
Een mens zou af en toe meer moeten stilstaan bij al de mooie, simpele dingen die hem/haar overkomen en bij het feit dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn! Er zijn immers zoveel mensen die elke dag moeten zoeken naar een beetje geluk in de kleine dingen…
Een beetje minder grommelen en een beetje meer genieten, dat ga ik vandaag doen!
Sterkte.
Ik kan me moeilijk of zelfs niet voorstellen hoe het voor jullie was, enkel dat het zo’n enorme klap moet zijn geweest.
Hopelijk beseft ze af en toe nog wat een pracht van een dochter en schoonzoon ze heeft.
°
Pijnlijk om te lezen… Maar nog erger voor jullie om mee te maken. Veel sterkte nog.
Wat een pijnlijk verhaal. Het zijn waarschijnlijk zes jaar geweest met heel wat moeilijke momenten. Ik hoop dat jullie een manier gevonden hebben om er zo goed als mogelijk mee om te gaan en om ondanks alle pijn en verdriet nog van elkaar te kunnen genieten.
Da’s een zeer harde noot om kraken, verdorie. Je laatste zin weegt nog eens extra.
Koester in haar gezelschap de herinneringen en geniet van de heldere momenten die ze heeft.
het leven treft soms de verkeerden, er mee leeren leven is niet makkelijk en wenneen doet het waarschijnlijk nooit…
Gelukkig heeft je mama jou nog om haar bij te staan. Het moet vast zwaar voor je zijn om altijd met die situatie geconfronteerd te worden. Petje af dat je toch nog al die moeite voor haar wil doen… Wie doet dat nog in deze wrede wereld?
@jeronimo: Je zou ervan versteld staan aan welke situaties mensen zoal kunnen wennen.
Lees deze post nu pas, en sluit me volledig aan bij Zezunja.
Weet niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik eens te meer besef dat jij en je vriend hele sterke mensen zijn waar heel wat mensen een grote steun aan hebben.
Het moet vreselijk zijn om je moeder zo hulpeloos te zien. Vooral bij de zin: mijn moeder heeft nooit veel geluk gehad kan ik me veel voorstellen. Ik wens jou en je familie nog veel goeie moed…
Ik word hier plots heel erg kwaad van. Niet dat jij daar iets mee bent.
Geen woorden … die heb ik niet als ik dit lees.