Een beetje onverwacht spoorde ik deze avond na mijn werk naar Vilvoorde. Een paar dagen eerder had ik van mijn vriendin het nieuws gekregen dat haar vriend er een dubbel leven op nahield. Jawel, je zou denken dat zoiets voer is voor slechte stationsromans en soap series, maar de werkelijkheid overtreft vaak elke verbeelding. Ik was er even niet goed van. Hoe iemand in staat is om zijn partner maanden lang om de tuin te leiden en een steeds ingenieuzer web van leugens te spinnen, het is me een raadsel. Ik begrijp best dat je binnen een relatie op iemand anders verliefd kan worden en dat de verleiding om een slippertje te maken soms erg dichtbij is. Ik geloof oprecht dat een relatie zulke zaken kan overleven als je open en eerlijk communiceert met elkaar. Maar ik kan me eerlijk waar niet voor de geest halen wat het doet met je vertrouwen en je zelfbeeld als de persoon waar je het meeste om geeft in de hele wereld, je zo hard heeft voorgelogen.

En zo zat ik vanavond in de Tommenmolen te luisteren naar een verhaal dat bij wijlen meer op fictie dan op realiteit leek. Het leek me het beste om mijn vriendin gewoon de ruimte te geven om haar verhaal te vertellen en haar (ex-)partner niet meteen te veroordelen. Het leek me dat ze daar even geen behoefte aan had. En alhoewel ik heel erg met haar meeleefde, had ik tegelijkertijd het gevoel dat ze hier sterker zou uitkomen. Dat deze onsmakelijke geschiedenis een trigger was geweest om een innerlijke kracht aan te spreken waarvan ze zich voordien niet bewust was. En welke beslissing ze ook zal nemen over de toekomst van haar relatie, ik zal voor de volle honderd procent achter haar staan.

(Oja, best wel een gezellige plek, die Tommenmolen.)