Dit weekend trokken mijn vriend en ik richting Oost-Vlaanderen voor het trouwfeest van zijn jongere nichtje. De trouwmis was mooi (met dank aan het zusje van de bruid die voor de klassieke zang zorgde, een talent om te koesteren), het feest plezant, het eten om duimen en vingers bij af te likken (we hadden niet minder verwacht, want de bruidegom is chefkok), de gesprekken aangenaam, de dj iets te kwistig met de slows naar mijn goesting en het hotel waarin we overnachtten, te duur voor wat het was. Speciale vermelding voor God, die met enkele welgemikte paukenslagen de misviering wat extra luister gaf en die na de mis de hemelsluizen wagenwijd open zette.
Kanttekening bij de dag: Moest ik een ad fundum gedronken hebben elke keer dat iemand ons gevraagd heeft: “En wanneer is het jullie beurt?”, dan hadden ze mij voor de soep op tafel stond al naar het ziekenhuis kunnen afvoeren om mijn maag leeg te pompen. Mensen, knoop het voor eens en voor altijd in jullie oren. Hier wordt niet getrouwd. Nu niet, volgend jaar niet, nooit. Ik val niet graag in herhaling.
Ben ik even blij dat het bij ons algemeen geweten is dat we nooit zullen trouwen.
Geen idiote vragen dus, al moeten we nog aankondigen dat er van dopen ook al geen sprake zal zijn.
Een kerkelijke trouw en een doop zullen er bij ons ook nooit komen, maar wie weet komt er ooit nog een burgerlijke trouw…
Misschien stiekem in Las Vegas ofzo ? 😉
@tantieris: Bah neen, dat al zeker niet.
@goya: ‘t Is niet dat ik dat nog nooit gezegd heb. Ik heb gewoon de indruk dat ze het niet willen geloven en dat ze denken dat we toch nog van idee zullen veranderen.
@peter: Als jullie trouwen, mag ik toch naar het feest komen, he?
Zeker!
We zullen zorgen dat er zeker een knusse vestiaire of een mooie tuin is, zodat jullie de traditie in ere kunnen houden 😛
@Peter: Bedankt om aan ons te denken. 😉