Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland.  Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.