Geen grote reisplannen, deze paasvakantie, maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik uitkeken naar een vierdaagse bij onze Noorderburen. Toen we een tijdje geleden aan het brainstormen waren over mogelijke bestemmingen, suggereerde mijn vriend Groningen. In een heel ver verleden was ik daar al eens, maar buiten de lekkere teppanyaki kon ik mij van de stad zelf weinig tot niets meer herinneren. Hoog tijd voor een hernieuwde kennismaking dus.

Het was onze bedoeling om woensdagnamiddag stipt om 16u de laptops dicht te klappen en richting Groningen te rijden. Maar goed, hoe gaat dat? Er komt nog een dringende mail binnen en dan nog eentje en voordat je het weet, is het alweer een uur later.

Enfin, uiteindelijk vertrokken we om 17.30u in Leuven met onze Cambio, anderhalf uur later dan gepland, dus. Mijn vriend zat aan het stuur terwijl ik aan het bellen was met mijn broertje over veel te serieuze zaken. Op een gegeven moment vroeg mijn vriend opeens om het telefoongesprek af te breken. Ik keek een beetje verbaasd, maar als mijn vriend zoiets vraagt, is het duidelijk dat er iets scheelt.

En ja, ik had het tijdens het gesprek met mijn broer al gemerkt: maar de wagen maakte een heel vreemd geluid. Een soort ritmisch geklop dat mij deed denken aan het voorval met onze auto toen we naar Schotland op reis gingen. En toen bleek achteraf dat onze remmen niet goed werkten. Mijn vriend reed de parking van het Esso tankstation Rotselaar Zuid op en we besloten de wagen te inspecteren.

Mijn vriend en ik konden geen verbrand geurtje bespeuren, dat stelde ons ergens wel gerust. Maar aan de andere kant, het was nog een heel eind rijden naar Groningen en we wilden ook vanuit Groningen zelf uitstapjes met de wagen maken. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en Cambio te bellen. Aan de andere kant van de lijn sloeg de twijfel duidelijk toe toen mijn vriend het probleem uitlegde. Op het dashboard waren geen waarschuwingslichten aangegaan, maar toen we vroegen of we op de verantwoordelijkheid van Cambio het risico mochten nemen om verder te rijden, belden de mensen van Cambio toch maar de VAB op.

Beetje balen wel, want we hadden al zoveel vertraging en nu leek het er even op dat we zelfs misschien niet in Groningen zouden geraken. Gelukkig moesten we maar een klein half uur wachten op de VAB en konden we ondertussen iets eten bij het tankstation. Die poké bowl viel zelfs nog mee. De vriendelijke mechanieker bekeek de motor en gaf aan dat deze inderdaad een vreemd geluid maakte. Hij was er zelf niet gerust op en raadde ons af onze tocht verder te zetten. Hij besloot de Cambio te takelen en stelde voor om ons af te zetten op een plek naar keuze.

Mijn vriend belde meteen naar Cambio om te informeren of hij de huidige rit kon laten omzetten in een andere. Bleek dat het Cambio-team ondertussen niet meer werkte en de telefoon automatisch werd doorgeschakeld naar de VAB. De VAB kon ons uiteraard niet verder helpen. Gelukkig lukte het mijn vriend de rit te annuleren via de app en mirakel: in Leuven was er nog net één cambio vrij voor de gewenste periode.

De vriendelijke meneer van de VAB reed ons in zijn takelwagen naar de Cambioparking aan de Tervuursevest alwaar we onze bagage uit de gesleepte wagen haalden en deze overlaadden in de (veel kleinere) nieuwe cambio. Niet dat we het erg vonden dat deze wagen kleiner was, de koffer paste er nét in en wij waren al lang blij dat we alsnog konden vertrekken.

Tweede keer goeie keer. Deze cambio werkte perfect en na een probleemloze rit (de files waren ondertussen al lang opgelost) kwamen we om 22.45u aan in het Van der Valk Hotel Groningen – Hoogkerk. Om de emoties van de dag door te spoelen dronken we een glaasje witte wijn (of twee) en kropen daarna direct ons bed in, met (hopelijk) een fijne vierdaagse in het vooruitzicht.