Voor de laatste keer genoten van het uitgebreide ontbijt van hotel Eva Senses mét een glaasje schuimwijn, uiteraard. We zijn er zelfs in geslaagd een tafeltje op het terras buiten te veroveren. Na het ontbijt laden we onze valiezen in de wagen, die nog steeds mooi op zijn plek vlak voor het hotel staat. Handig!

Vandaag rijden we naar Alte, met wat geplande tussenstops onderweg. Onze eerste stop is Loulé. Ook hier is het stevig zoeken naar een vrije parkeerplaats, gelukkig vinden we een parkeergarage waar we onze huurwagen in kwijt kunnen. Ok, het is dan wel niet gratis parkeren, maar in een overdekte parking is er bewaking en is de kans dat er ingebroken wordt in de wagen kleiner.

Er staat maar één todo op onze lijstje voor Loulé: de mooie Moorse markthal. Ik ben altijd dol op op dit soort overdekte markthallen. Vooral het gedeelte met de viskraampjes spreekt me aan. De vis ziet er heerlijk uit en zó vers! Na ons bezoekje aan de markthal lopen we even verder tot aan het Castelo dat helaas gesloten is. Ik moet zeggen dat Loulé er helemaal anders uitziet dan ik verwacht had. Loulé is best wel een grote stad, niet het gezellig kleine stadje dat ik in mijn hoofd had.

We rijden verder naar Salir, een dorpje dat het bezoeken waard is volgens de website die ik als inspiratie gebruikte voor onze roadtrip doorheen de Algarve. Salir is, in tegenstelling tot Loulé, piepklein. We parkeren op het kerkplein met een mooi uitzicht op de omgeving. Het was onze bedoeling om te lunchen in restaurant Janela da Serra, maar helaas, dit restaurant blijkt, in tegenstelling tot wat googlemaps beweert, dicht te zijn.

Verder naar Alte zelf dan maar. Alte is een zeer charmant dorpje, dat terecht als één van de mooiste dorpjes van de Algarve wordt beschouwd. We ontdekken mooie witte huizen en bijzonder smalle, steile straatjes, die ons voor een stevige parkeeruitdaging plaatsen. Parallel parkeren op een helling, fun fun! We slagen erin een plek te vinden niet al te ver van Alte Tradition Guesthouse waar we twee nachten zullen verblijven.

Via whatsapp kreeg ik instructies over hoe binnen te geraken in het Guesthouse. Via een code kan ik een kluisje openen dat de sleutel voor onze kamer en de code voor de inkomdeur bevat. Het lukt echter noch mijn vriend noch mezelf de inkomdeur te openen. Net op het moment dat we willen aanbellen om hulp te vragen, opent een vriendelijke jongedame de deur. Ze lijkt licht verrast om ons voor de deur aan te treffen, maar is dan zelfs zo vriendelijk om ons een kleine rondleiding te geven, inclusief uitleg over hoe het cijferslot van de inkomdeur te bedienen.

Na onze koffers afgezet te hebben in de zeer charmante kamer van ons guesthouse, gaan we op zoek naar een plek om te eten. Dat blijkt niet zo voor de hand liggend. De meeste zaken zijn dicht of bieden enkel drankjes aan. Gelukkig vinden we een bij O Regional een plekje op het gezellig terras. O Regional is gespecialiseerd in hamburgers, niet meteen mijn ding, maar ik moet zeggen dat de veggie burger met zoete aardappelfrietjes mij best wel smaakt. Simpel en goedkoop, soms moet dat echt niet meer zijn.

Op de terugweg naar onze wagen springen we snel even binnen bij het toeristisch informatiepunt. De dame is duidelijk blij dat er iemand over de vloer komt en overdondert ons een beetje met informatie over al de bezienswaardigheden in het piepkleine Alte. Wij laten het even bezinken en besluit ons bij ons oorspronkelijke plan te houden: een wandeling in de omgeving. Via een website vond ik een wandeling van 6,9 km die niet al te moeilijk lijkt (het is immers weer stevig over de dertig graden) en mooie uitzichten belooft.

We rijden met de wagen naar het beginpunt van de wandeling, die ons over het rotsplateau Rocha da Pena zal brengen. We parkeren onze wagen bij de parkeerplaats vlakbij het café en slaan wat extra flesjes water in alvorens aan de wandeling te beginnen. Zoals de beschrijving van de wandeling aangaf, start de route met een stevige klim, maar dat is gelukkig maar een kort stukje. Ook daarna vind ik de wandeling lastiger dan gedacht: het pad leidt over losliggende stenen, waardoor je heel goed moet opletten waar je je voeten zet en je niet aan een stevig tempo kan doorstappen. Nu, uitgezonderd die losliggende stenen, is de wandeling op zich inderdaad niet zwaar. Je wandelt een heel eind over het plateau, waardoor je uitgebreid kan genieten van prachtige landschappen, maar de hoge temperaturen en de afwezigheid van schaduw maken dat we de inspanning toch voelen. In de lente is dit ongetwijfeld een iets aangenamere ervaring.

Onderweg wordt ik meerdere keren aangevallen door stekelige planten. Ik heb mij duidelijk vergist toen ik dit kleedje deze ochtend aandeed, want de fijne stof blijft om de haverklap haken in de stekelige planten. Op een gegeven moment kom ik zelfs gewoon fysiek vast te zitten en moet ik de hulp inroepen van mijn vriend om mij en mijn kleedje te bevrijden van de plant met stekels die mij hebben vastgegrepen. Ik kom er gelukkig met wat krassen vanaf.

Na de wandeling drinken we nog iets in het kleine barretje aan het vertrekpunt dat uitgebaat wordt door een hoogbejaard koppel. We houden het wegens de extreme hitte bij water, maar laten wel een stevige fooi achter. Het ziet er niet naar uit dat de vriendelijke mensen veel klanten over de vloer gehad hebben vandaag, want veel medewandelaars zijn we niet tegen gekomen.

Goed bezweet rijden we terug naar Alte, waar we stoppen vlakbij de befaamde Fontes (bronnen), eeuwenlang dienstdeden als wasplaats voor de vrouwen uit Alte. Het doet deugd mijn voeten even in het koude bronwater te kunnen steken. Al staat het water in de bronnen deze tijd van het jaar erg laag. Dit is duidelijk een populaire plek om te verpozen, want we zien veel gezinnen met kinderen in strandkledij terug keren van de bronnen en her en der liggen nog mensen te zonnen op badhanddoeken. Een fijne plek!

We keren terug naar Alte Tradition Guesthouse om al het zweet van ons lijf te spoelen. Amai, die douche is zalig! En dan begint de dagelijkse zoektocht naar een lekker avondmaal. Alte is niet groot en het aanbod aan restaurants is vrij beperkt. We vrezen dan ook het ergste. Maar kijk, soms kan een mens al eens geluk hebben: op het terras van O Folclore is nog net één tafeltje vrij. Dankbaar nemen we dat tafeltje in en bestellen meteen een fles espumante (yep, u leest het juist, ze hadden espumante) om dat te vieren. En net zoals dat bij een paar vorige établissementen het geval was, blijken we ook nu weer een andere fles te krijgen dan degene die op de kaart staat. Geen erg, zolang er maar bubbels in zitten.

Ook ditmaal laten we ons verleiden bij te betalen voor de couvert: lekkere sardientjespasta en olijfjes gaan er bij mij altijd wel in. Die wandeling heeft ons duidelijk hongerig gemaakt. Maar niet hongerig genoeg om de gigantische portie arroz de marisco soldaat te maken. En het is niet dat we ons best niet doen.

Om die overdaad aan eten te verteren, maken we nog een kleine avondwandeling en kruipen dan in bed. Mooie dag!