Ik had echt uitgekeken naar dit avondje cinema. Mijn vorige cinemabezoek dateerde immers van bijna exact een jaar geleden. En afgaande op de recensies was Dune het waard om op het grote scherm te bekijken.

Maar jullie voelen het zeker al aankomen, mij stelde de film teleur. Ik had het gevoel dat ik naar een lang uitgesponnen proloog zat te kijken. Mooie beelden ja, maar met een verhaal dat ondertussen zo bekend klinkt, dat het begint te vervelen. Een voorspelde messias met bijzondere krachten die een onderdrukt volk komt verlossen. Echt? En ja, het bronmateriaal dateert uit een andere eeuw, ik weet het. Maar ik heb de boeken niet gelezen (meer een Asimov fan in die tijd) en ik kan dus ook niet terugvallen op een soort van nostalgie naar de wereld van de boeken.

En ja, de cinematografie is indrukwekkend, de kostuums zijn fantastisch en de woestijnplaneet is fabuleus in beeld gebracht. Maar ook: veel scènes zijn echt wel donker gefilmd. En aangezien ik al niet zo geweldig goed zie, moest ik me dus inspannen om te begrijpen wat er nu eigenlijk aan de hand was.

Wie een écht goeie film met Timothée Chalamet wil zien, kan ik alvast “Call me by your name” aanraden.