Gaat niet altijd over rozen…

Vandaag bezocht ik één van de externe afdelingen waarvoor ik verantwoordelijk ben in het verre Voeren. De afspraak lag al lang vast en ondanks de maximaal telewerken richtlijn vond ik het belangrijk om deze fysiek te laten plaatsvinden. Zeker omdat er mij een paar alarmerende telefoontjes bereikt hadden over een conflict met de nieuwe collega die er begin september startte. Dus spoorde ik naar Visé, met een overstap in het koude, maar impressionante station van Luik-Guillemins. Alhoewel ik blijf vinden dat deze bombastische architectuur hier misplaatst is, kan ik niet ontkennen dat ik bij elk bezoek een paar foto’s neem. Een haat-liefdeverhouding, heet dat zeker?

Tijdens de vergadering in de voormiddag voelde ik de onderhuidse spanning borrelen. En daar kon zelfs de gezamenlijke lunch op anderhalve meter afstand met lekkere broodjes (van de enige zaak die nog open was in Voeren, zo zeiden mijn collega’s) niets aan verhelpen.

Na de lunch had ik één-op-één gesprekken met de vier collega’s ginder om tot de bodem van het probleem te komen. of alleszins een zo volledig mogelijk beeld te krijgen. Ik maak me geen illusies, na deze gesprekken zal het probleem niet vanzelf verdwijnen. Verdere stappen zijn onvermijdelijk. Nu eerst alles even laten bezinken en dan de opties overlopen met de personeelsdienst.

Gelukkig was er ‘s avonds heerlijk stoofvlees van Convento Food als opkikker!