Allez, ik weet eigenlijk niet of het telde als aperitieven, want uiteindelijk hadden mijn vriend en ik ons avondmaal al achter de kiezen, maar drank en hapjes waren er alleszins genoeg, daar in de tuin bij onze vrienden in Wijgmaal. Het was voor mijn vriend en mezelf de eerste keer dat we de bus namen mét mondmasker. We zagen af van ons oorspronkelijk plan om met de fiets naar Wijgmaal te gaan omdat de weerberichten gigantische onweders met hagelbollen voorspelden. Fietsen in zomerkledij terwijl de hagelbollen op onze hoofden neerdaalden, leek ons niet zo’n fijn vooruitzicht. Dus namen we de bus naar Wijgmaal, die er ongeveer even lang over deed dan wij in het geval we de fiets genomen zouden hebben.

Uiteraard vielen er de ganse avond dat we buiten in de tuin zaten amper een tiental druppels uit de hemel, geen spoor van het voorspelde onweer. We hadden dus even goed met de fiets kunnen gaan, al geef ik toe dat ik eraan twijfel of ik heelhuids terug geraakt zou zijn op de fiets na al de uitspattingen van die avond. Gelukkig was de taxi een valabel alternatief. Uiteraard had ik een flesje champagne bij om mijn promotie te vieren en ook onze kameraad bleek opslag gekregen te hebben. Dubbele reden om te vieren. Onze gastheer en gastvrouw waren blij dat het ergste van de coronacrisis (voorlopig) achter ons lag, hun twee jongens dit bizarre schooljaar goed hadden afgesloten en dat het opnieuw mogelijk was sociale contacten te onderhouden die niet via een scherm verliepen. En ja, daar moest op geklonken worden. Véél op geklonken worden! Tegelijkertijd smeedden we plannen voor een weekendje weg in de helft van augustus. Al vrees ik dat we naar het eind van de avond te veel drank verzet hadden om nog knopen door te hakken. 😉

Laat me het erop houden dat ik deze ochtend niet echt fris als een hoentje uit bed sprong…