Zaterdagmiddag profiteerden mijn vriend en ik van het prachtige lenteweer om via het Provinciaal Domein naar de Abdij van Vlierbeek te wandelen. De Abdij van Vlierbeek is voor ons beiden de minst gekende abdij van Leuven. In mijn hoofd lag deze abdij ook heel ver van ons appartement verwijderd, maar dat bleek uiteindelijk helemaal niet zo te zijn. We waren er verrassend snel. Ofwel zijn we ondertussen goed getraind in het wandelen, dat kan ook, natuurlijk. Zó blij dat de zon schijnt, trouwens, een letterlijk lichtpunt in deze moeilijke tijden.
Nog een lichtpunt: op het grasveld bij de abdij ontmoetten we een collega met haar echtgenoot en twee kindjes. Zo fijn om een babbeltje te kunnen slaan. Ik begin zelfs helemaal te wennen aan het concept van anderhalve meter afstand. Je voelt trouwens dat iedereen oprecht blij is wanneer ze een bekende ontmoeten. Er is ook veel meer oprechte interesse in hoe het met mensen gaat, of die indruk heb ik althans. Ik vermoed dat dit komt omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dat schept een band. En natuurlijk stof genoeg om over te babbelen. 😉
[…] onze wandeling naar de Abdij van Vlierbeek sprongen mijn vriend en ik rond een uur of half vijf op de fiets voor een tochtje naar Wakkerzeel […]
[…] wandeling te maken. Ons oog viel op een wandeling van bijna veertien kilometer die ons van de Abdij van Vlierbeek naar het Linden- en Chartreuzenbos zou brengen. Een beetje een combinatie van een aantal eerdere […]