Het najaar is in alle hevigheid losgebarsten op het werk en ik moet toegeven dat ik soms niet weet aan wat eerst te beginnen. Mijn agenda zit door de dag propvol met vergaderingen, met als gevolg dat ik ‘s avonds vaak nog tot laat zit te werken.

Nu ben ik niet altijd de grootste fan van vergaderen, maar een goede voorbereiding en een goede voorzitter zijn meestal sleutelingrediënten voor succes. Aan de voorbereiding zal het alvast niet gelegen hebben, want daar hadden mijn collega’s en ik lang aan gewerkt. Het moet dan wel de schuld zijn van de voorzitter (aka onze grote baas) die opeens alle voorgaande afspraken volledig vergeten leek te zijn en heel de mooie voorbereiding geen blik waardig gunde.

Het was echt surreëel. Mijn collega’s en ik zaten met hand en tand ons voorstel te verdedigen en onze grote baas wou opeens iets helemaal anders. Een mens mag van gedacht veranderen, maar dit sloeg toch echt alles. Ik dacht zelfs even dat ik in een verborgen camera programma terecht was gekomen. Eentje met een zeer ironische wending.

Enfin ja, uiteindelijk zijn we min of meer tot een compromis gekomen. Maar het is lang geleden dat een vergadering mij nog zo op de zenuwen gewerkt heeft.