Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)