Zondag had ik afgesproken met een bevriend koppel uit Heverlee en hun vier jongens om samen naar het Arenberg festival te gaan. Aangezien ik samen met de kameraad in een ver verleden aan de faculteit ingenieurswetenschappen gestudeerd heb, was het een fijn weerzien met de plek waar we onze studententijd doorbrachten. Al zaten wij als computerwetenschappers wel hoofdzakelijk aan de andere kant van de Celestijnenlaan, het kasteel was de plek waar de proclamaties plaats vonden en waar ik zelfs een paar keer naar een galabal geweest ben.

De namiddag begon al goed: plaktattoos voor drie van de vier jongens. De vierde zag het niet echt zitten. 😉 Vervolgens trokken we naar de Machinezaal van het Thermotechnisch Instituut, alwaar de jongens zelf 3D-printer konden spelen en hun eigen Minion ineen knutselden bestaande uit laagjes karton. Vervolgens staken we het grasveld over naar het Departement Elektrotechniek. Het kostte ons wat moeite om de jongens weg te trekken van een aantal zeer mooie houten arcadegames, maar met wat overredingskracht konden we aan onze ontdekkingstocht beginnen. Helaas was het er zo druk dat het moeilijk was al de opstellingen en installaties goed te bekijken. We beperkten ons dus tot de dansende drones en de Virtual Reality artiest die een paard uit een schilderij van de Arenbergs in 3D tot leven liet komen.

Persoonlijk vond ik de dansende drones wat tegenvallen (niet zo spectaculair als ik gedacht had en best wel wat technische problemen), maar de oudste van de vier jongens slaagde er wel in de drone zijn voornaam te laten schrijven in de lucht. Cool! Ook de andere opstellingen konden wel iets meer omkadering gebruiken dan er werd gegeven, maar misschien was dat gewoon te wijten aan de drukte.

Tijd om te verkassen naar het kasteel dat de Arenbergs zo vriendelijk aan de faculteit ingenieurswetenschappen schonken. Het blijft een plek die tot de verbeelding spreekt. We dwaalden door de gangen en lieten onze vereeuwigen tussen enkele papieren decorstukken.

We liepen nog even langs in de bierbrouwerij van de landbouwingenieurs terwijl de jongens voetbalden op het grasveld, maar ook hier was het te druk om de uitleg goed te verstaan. De jongens hadden het ondertussen zowat gezien, dus brachten we tot slot van de namiddag een bezoek aan de onlangs gerestaureerde oude ijskelder. Zeer boeiend!

Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden, trakteerde ik mezelf op een futuristisch soepje. Wel ok, maar een beetje meer kruiden zou het geheel nóg beter gemaakt hebben.

Oja, ook veel oude bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd leuk!