2018 zal niet alleen de annalen ingaan als het jaar van de hete recordzomer die de zomer van 1976 deed verbleken, maar spijtig genoeg ook als het jaar waarin ik een recordaantal begrafenissen bijwoonde.

Deze ochtend woonde ik samen met een aantal collega’s in Sint-Pieters-Woluwe de begrafenis bij van de moeder van een collega. Het overlijden was niet onverwacht, mijn collega had al een tijd geleden laten weten dat haar moeder terminaal was en zorgverlof aangevraagd om haar te kunnen bijstaan in de laatste weken van haar leven. Dankzij de euthanasiewetgeving kon haar moeder op een waardige manier afscheid nemen van het leven.  88 jaar is een mooie leeftijd om te gaan. En afgaande op de teksten die voorgelezen werden in de viering, had de moeder van mijn collega er een rijkelijk gevuld leven op zitten.

Toch pakte het afscheid me. De sereniteit waarmee haar kinderen en kleinkinderen herinneringen aan haar ophaalden was aangrijpend. Je voelde dat iedereen, inclusief de overledene zelf, vrede had met haar heengaan. En dat de dankbaarheid om een prachtig en liefdevol leven overheerste.

Om stil van te worden.