Deze middag had ik samen met iemand van HR afgesproken met een collega die al een tijd afwezig is door een burn-out. Bedoeling van het gesprek was na te gaan of een terugkeer op korte termijn erin zat en te polsen hoe ze zich in de toekomst zag functioneren binnen ons team. Na vijf minuten wist ik het al: die terugkeer zal nog niet voor morgen zijn. Zelden iemand ontmoet die zo hopeloos in de knoop zit met zichzelf. Want het is duidelijk dat haar probleem niet enkel werkgerelateerd is, ook in haar privécontext ervaart ze heel veel problemen. En ze worstelt heel erg met een negatief zelfbeeld.

Lastig, want ik snap dat ze aan de ene kant graag wil terugkeren naar het werk, al is het maar om aan de isolatie van het thuis zitten te ontsnappen, maar ik weet tegelijkertijd dat van zodra ze weer aan de slag gaat, ze twee weken later terug zal uitvallen. Komt daar nog eens bij dat haar aanwezigheid weegt op het team in het algemeen, want de collega’s moeten voortdurend de steken oprapen die zij laat vallen. Ik kon dus moeilijk anders dan haar aanraden nog wat langer thuis te blijven en de tijd nemen om aan zichzelf te werken.

Ik hoop van harte dat het haar lukt om dat zelfbeeld weer op te krikken

PS: De falafel salade van het Dagelijks Brood was geweldig lekker!