Gisteren schreef ik voor de allereerste keer een nota om toe te voegen aan het evaluatiedossier van een rechtstreekse medewerker. Geen plezante job, maar ik had geen andere keuze. Ik heb uiteraard al eerder conflictsituaties gehad met medewerkers, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Willens en wetens de gemaakte afspraken volledig naast zich neer leggen, de collega’s opzadelen met het niet gedane werk en zelf fijn op verlof gaan en dan vervolgens bij terugkomst geen enkel schuldbesef vertonen, maar in tegendeel de schuld doorschuiven naar de collega’s die alles uit de kast hebben moeten halen om achterstand weg te werken.

Nog nooit heb ik zo’n surreëel gesprek gevoerd. Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat de medewerker in kwestie in een parallel universum leefde. Nu waren er al eerder conflicten geweest, maar ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de situatie zo snel zou escaleren. Mijn mening is dat de persoon in kwestie gewoon niet in staat is om samen te werken en dat heeft helemaal niets te maken met de labels die de persoon zichzelf toekent.

Dus was ik genoodzaakt om na amper vijf maanden als nieuwe teamverantwoordelijke een nota op te maken die ik liever nooit had willen schrijven.