Net geen drie weken. Zo lang duurde mijn honeymoon met mijn splinternieuwe iphone 8 met 256 GB. Tot ik struikelde over de losliggende stoeptegels in de Antwerpse straten en tot mijn afgrijzen mijn prachtige ruimtegrijze iphone met een grote boog, pats, op zijn scherm zag landen op het asfalt.
Twee iphones heb ik ondertussen versleten, al die jaren zonder schade doorgekomen. En natuurlijk overkomt mij dit met mijn nieuwste aanwinst, uitgerust met een peperduur hoesje om mijn persoonlijke assistent te beschermen tegen mogelijk onheil. Zo lang gesakkerd op mijn iphone 5S met 8 GB geheugen, zo lang uitgekeken naar het moment dat mijn financiële toestand het toeliet een opvolger aan te schaffen. Als een baby’tje zo voorzichtig behandeld.
Totdat de schedel van mijn baby’tje onzacht met het asfalt in aanraking kwam. Krak. Mijn hart.
Mijn nieuwe aanwinst is nu binnen voor reparatie en ik, ik voel me geamputeerd.
Oh nee dat meen je niet!
‘k ken de frustratie. ‘k heb ook extreem ambetant gelopen toen de kinderen erin geslaagd waren mijn net gerepareerde gsm (die ikzelf gebroken had na 3 jaar) binnen de 3 u terug te breken.
Duimen dat het goed gerepareerd raakt, maar ik heb eruit geleerd dat sinds 1 zware val, nadien hij extra gevoelig is .