Vandaag legde ik mijn examen Koreaans af aan het Korean Cultural Center in Brussel. Een marathonsessie van een schriftelijke, mondelinge en luistertest. Normaal vallen niet al deze examens op dezelfde dag, maar aangezien ik volgende week op weekend ben in de Ardennen, was de juffrouw zo vriendelijk om mij alles op dezelfde dag te laten afleggen. Wel zo gemakkelijk, want dan was ik er meteen ook in één keer vanaf. Tussen haakjes, ik vind het belachelijk van mezelf dat ik na al die jaren examens afleggen nog steeds zenuwachtig kan worden voor iets wat eigenlijk nul komma nul impact op mijn leven heeft, maar goed, ik ben er vrij zeker van dat ik met vlag en wimpel geslaagd ben. Net zoals voor Spaans trouwens, waar ik enkel plusjes oogstte!

Dit betekent ook het einde van een tijdperk (ok, in de grote vakantie ga ik nog een zomercursus Frans volgen, maar die laat ik hier even buiten beschouwing), want het ziet ernaar uit dat het niet zo evident zal zijn om in Genève de draad van mijn taalcursussen weer op te pikken. Helaas is er geen Korean Cultural Center in Zwitserland en Koreaans is niet meteen een taal die je op veel andere plekken kan leren. Heel erg spijtig dat ik mijn studie van deze taal na twee jaar moet stopzetten, want ik had net de smaak te pakken en het gevoel dat ik in een derde jaar mijn niveau echt serieus wou kunnen opkrikken. Ik vind Koreaans eerlijk gezegd een pak leuker dan Japans (ik heb altijd een bloedhekel gehad aan het studeren van die kanji) en hoop nog steeds binnen afzienbare tijd naar Korea te kunnen terugkeren.

Of ik Spaans kan blijven studeren, zal er een beetje vanaf hangen of ik een instituut vind dat een klassikale cursus aanbiedt. Privéleerkrachten genoeg, maar ik geef de voorkeur aan elke week op een vast moment naar een klas af te zakken. Ik heb het even moeten opzoeken: sinds 2004 (dat is dertien jaar!) volg ik onafgebroken taalcursussen aan het CLT: eerst Italiaans, dan Russisch, Japans en Spaans. Ik zou dolgraag mijn Russisch of mijn Italiaans opfrissen. Al heeft het opfrissen van mijn Italiaans ongetwijfeld consequenties voor de kwaliteit van mijn Spaans. Ik weet nog goed hoe ik, toen ik begon met Spaans, vaak per ongeluk Italiaanse woorden gebruikte. Dat is er nu uit, maar de kans dat dit zich opnieuw voordoet is reëel. (Ik snapte trouwens deze ochtend niet waarom de Franstalige dame in de Express GB mij niet verstond toen ik een “lápiz” wou kopen. Dat moest natuurlijk crayon zijn, besefte ik achteraf. Te mijner verdediging, het was vroeg en ik had weinig geslapen.) Het is de vraag of ik in Zwitserland een betaalbare manier zal vinden om mijn talen te onderhouden, want het laagje stof op mijn Russisch vraagt dringend om maatregelen.

Hoe het ook zij, de deur van het CLT zal ik noodgedwongen achter mij moeten dicht trekken. Het waren dertien boeiende jaren!