Net nu ik op het punt sta de deur op het werk voor een jaar achter me dicht te trekken, zijn er een aantal medewerkers die een moeilijke periode doormaken. Niet werkgerelateerd, maar op persoonlijk vlak.

Vandaag kreeg ik opnieuw een huilende collega aan de lijn voor wie het allemaal even te veel werd. Ik moet toegeven dat ik het laatste half jaar nog nooit zoveel huilende collega’s heb moeten troosten. En hoe je het ook draait of keert, als je op persoonlijk vlak in de knoop zit, heeft dit ook consequenties voor je prestaties op de werkvloer. Ik probeer altijd zo goed als mogelijk een luisterend oor te bieden, maar kan de oorzaak van hun problemen niet wegnemen, omdat deze buiten het werk ligt. Op zulke momenten probeer ik altijd te benadrukken dat het belangrijk is hulp te zoeken. In tweede instantie bekijk ik dan hoe het dringendste werk kan herverdeeld worden. Allemaal niet makkelijk in tijden van reorganisaties. En zeker niet nu het nog altijd onduidelijk is of en hoe ik zal vervangen worden.

Moeilijk allemaal.