Op mijn werk waren de reacties gemengd: iedereen gunt mij natuurlijk dit grote avontuur, maar de meeste mensen hadden niet verwacht dat ik ons bedrijf zou verlaten. De medewerkers van mijn team waren zelfs een beetje in shock, toen ik het nieuws vertelde tijdens ons tweewekelijks teamoverleg. Een eerste reactie was er één van ongeloof en ontzetting en er werden zelfs pogingen ondernomen om mij van gedachten te doen veranderen.

Ik vind het zelf natuurlijk ook heel spijtig dat ik al die sympathieke collega’s achterlaat waarmee ik al die jaren zo fijn heb samen gewerkt. En ik besef maar al te goed dat ik vertrek op een moeilijk moment: hoge werkdruk en veel onzekerheid om wille van de reorganisatie. En ik geef toe dat het een beetje voelt alsof ik mijn mensen in de steek laat. Maar, zoals veel collega’s me ook gezegd hebben, het is nooit een goed moment om te vertrekken en er zijn altijd talloze excuses te verzinnen om te blijven. Uiteindelijk zal ik nog tot half juli blijven werken, terwijl mijn vriend ondertussen in Genève zit. Dat moet me toelaten om een vlotte overdracht van mijn taken te regelen en nog een paar grote opdrachten mooi af te ronden. Voor mij is het erg belangrijk dat ik op goede voet kan vertrekken bij een bedrijf waar ik toch meer dan tien jaar gewerkt heb en waaraan ik zoveel fijne herinneringen heb.

Ondertussen is het nieuws natuurlijk rondgegaan als een lopend vuurtje en zijn er al heel wat mensen komen zeggen dat het echt heel spijtig is dat ik weg ga. Er zijn zelfs een paar mensen mij komen zeggen dat ik groot gelijk heb om het af te trappen: al die reorganisatiestress van de laatste tijd heeft een negatieve impact op de werksfeer. En dat wordt zo langzamerhand voelbaar op de werkvloer.

Eén ding is zeker: ik ga mijn collega’s ontzettend missen.