Werden Brussels National Airport en het metrostation Maalbeek getroffen door terroristische aanslagen. Ik voelde de hete adem van het terrorisme in mijn nek blazen, maar toch maakten deze aanslagen zo dicht bij mijn eigen werkplek op de één of andere manier geen overdonderende indruk op mij. Vreemd genoeg denk ik dat er sprake was van een zekere gewenning in combinatie met het gevoel dat het ‘only a matter of time’ was. Ik verwachtte de aanslagen in Brussel, dus van een shockeffect was geen sprake. Ik viel de dagen na de aanslagen ook bijzonder snel weer terug op de routine van alledag, tegelijkertijd beseffend dat het leven van de slachtoffers van deze gruwelijke wandaden en hun vriend en familie voorgoed veranderd was. Een dubbel gevoel.
Het is vreemd dit te moeten toegeven, maar het beeld van de instortende twin towers staat nog altijd op mijn netvlies gebrand, terwijl ik om de gebeurtenissen van een jaar geleden voor de geest te halen, mijn eigen verslag opnieuw moest gaan lezen.
ik beschreef ook hoe het feit dat er een aanslag was in Brussel bij mij absoluut geen schok teweeg bracht…het was verwacht, ook bij mij. Ik heb het toen ook wel heel bewust alle nieuws vermeden. ‘k herinner me die dag wel nog, maar wellicht omdat ik toen ook ongewoon thuis zat met pasgeboren kindje en een zieke kleuter.
De herdenkingen waar ik enkele slachtoffers hoorde getuigen maakte dan wel weer meer indruk bij mij. Misschien liet ik het dan wel meer doordringen en zag ik wel de impact op het leven van die slachtoffers en dat raakte me wel sterk.
[…] ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen […]