En dat terwijl ik het gevoel heb dat de zomer pas achter de rug is. Het is een steeds wederkerend thema op deze blog: de steeds sneller vliedende tijd. Het lijkt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en ik, zonder dat iemand daarvoor mijn toestemming gevraagd heeft, opeens een oude zak ben geworden, het lidmaatschap van het legioen hippe jongeren definitief ontgroeid.
Vreemd toch, want ik voel me nog jong en aan energie ontbreekt het me zeker niet, maar de realiteit heeft me ingehaald, vrees is. En dan begint het besef te dagen dat ik qua verwezenlijkingen nog niet veel op mijn conto kan schrijven. Al die grootste plannen die ik als kind had, liggen onuitgevoerd in de kast. Geen tijd voor gehad, zeker? Grootse projecten die ik opgestart heb, doven langzaam uit. Het gevoel dat ik het allemaal al eens gezien heb, neemt steeds vaker de bovenhand. En ik worstel ermee dat ik (nog) niets substantieels verwezenlijkt heb op deze planeet. Wellicht heb ik mezelf teveel laten meedrijven op de waan van de dag. Het is makkelijker in de tredmolen te stappen dan je de vraag te stellen ‘waarom?’.
wow zeg, zo’n zwaar gemoed?
ja dat ik ouder word, dat merk ik ook. Maar 1 van de dingen waaraan ik dat merk is dat ik helemaal niet meer de behoefte heb om een “hippe” jongere te zijn. Hip willen zijn is zo vermoeiend en waarom?
Als je projecten hebt die aan het uitdoven zijn…dan heb je die projecten toch x tijd gehad en tot leven gebracht? Dat is toch prima?
Is het nastreven iets “substantieels” te moeten verwezenlijken ook niet beetje een waan van de dag? Wat is substantieels? En waarom moet je dat hebben? Moet iedereen dan iets substantieels verwezenlijken en bij het uitblijven daarvan, moeten we dan allemaal daarmee worstelen? Is het niet voldoende betekeningsvolle relaties te hebben met de mensen rondom ons? om authenthiek te zijn?
Ik vind zeker niet dat iedereen iets substantieels verwezenlijkt moet hebben. Absoluut niet. Maar het is iets wat ik van jongs af aan erg belangrijk voor mezelf heb gevonden en waarin ik tekort schiet.
Ik merk vooral dat ik ouder word doordat ik elke ochtend met stramme spieren en rugpijn mijn bed uit strompel daar waar ik er vroeger gezwind uit sprong. Al het overige – het hoe en waarom van het leven, daar begin ik zelfs niet meer over te piekeren/na te denken. Te moe.
Al denk ik dat dat meer te maken heeft met een substantieel slaaptekort dan met gelatenheid of desinteresse.
Ik wil nog wel eens tijd maken om een avondje te filosoferen over zulke dingen
‘t Is een feit dat ik veel mensen van mijn leeftijd ken die al met allerlei fysieke kwaaltjes worstelen, gelukkig blijf ik daarvan tot nog toe gespaard, al zal gezwind uit bed springen er voor mij als avondmens wel nooit in zitten. 😉
En een avondje filosoferen zie ik altijd wel zitten!