Vroeg uit de veren, want op deze Belgische nationale feestdag stond er een boottochtje langs de kust en de eilanden van Bonifacio op het programma! Het ontbijt viel weer tegen. Die stomme jams ben ik ondertussen echt wel beu gezien en de op voorhand klaargemaakte omelet slaagde er ook niet in mijn enthousiasme op te wekken. Ik lette er ook op niet te veel te eten, omdat ik schrik had dat het er toch zou uitkomen tijdens onze tocht over de woeste baren van de Middellandse Zee.

Alvorens aan onze dagtocht te beginnen deden we wat inkopen in een plaatselijke winkel: water, koffiekoeken, Schotse shortbread koekjes (I know) en gedroogde abrikozen. Ik kon moeilijk inschatten hoe ik me zou voelen op de boot, maar we hadden alleszins genoeg voorraad bij om niet van honger om te komen.

Bij het verhuurkantoor kregen we een heel uitgebreide uitleg over ons bootje en de bijhorende uitrusting. We kregen ook een kaart mee met de gesuggereerde route. Aangezien de kans veel groter was dan voorheen om op rostsen te varen, besloten we ons mooi te houden aan de suggesties. Kwestie van het ongeluk niet over ons af te roepen. We laadden al onze bagage in de boot en vertrokken blijgezind uit de haven van Bonifacio.

Het was een beetje bewolkt, maar warm genoeg om gewoon in onze zwemspullen achter het stuur plaats te nemen. Vol ontzag bewonderden we de fantastische kliffen van Bonifacio. Terwijl we probeerden om al dit moois op foto vast te leggen, voeren we bijna op wat rotsen die zich net onder het wateroppervlak bevonden. Een kleine herinnering aan het feit dat deze kustlijn enkele verraderlijke hindernissen bevatte.

We bezochten ook de baai van het fantastische Plage Fazziò dat ons de dag voordien zoveel moeite gekost had om te voet te bereiken. Met de boot was dit een fluitje van een cent. Voor wie ook graag de woeste baren van de Middellandse Zee bedwingt: voor de lichtste motorbootjes heb je in Corsica geen stuurbrevet nodig. De ervaring is alleszins fenomenaal. Jullie zullen het je niet beklagen.

We lieden de kust van Bonifacio achter ons en voeren naar de Îles Lavezzi. Deze eilanden zijn niet meer dan rotsen die uit de Middellandse Zee steken, maar de wateren rondom herbergen een ongeziene rijkdom aan fauna en flora. We gooiden het anker uit in een mooi appelblauwzeegroene baai en haalden ons snorkelgerief boven.

Ik voelde mij nog steeds optimaal. Geen spoor van zeeziekte. Mijn maag liet mij zelfs op gepaste wijze weten dat mijn lichaam nood aan brandstof had. Terwijl mijn vriend aan het snorkelen was, at ik op mijn gemak een appel. Vlakbij ons bootje had er een meeuw post gevat die duidelijk wel zin had in iets lekkers. Het beest keek me zo smekend aan dat ik niet anders kon dan een paar stukken appel overboord gooien. Tot mijn grote verbazing ging niet de meeuw met de appel aan de haal, maar zwom opeens een hele school vissen naar de oppervlakte die het stuk appel vlak voor de neus van de meeuw wegkaapten.

Toen ik doorhad dat dit de ideale manier was om vissen tot vlakbij mijn vriend te lokken, gooide ik het ene na het andere stuk appel vlak voor de neus van mijn vriend. We keerden de rollen om en zo kon ik ook genieten van een hoop gewriemel vlak voor mijn snorkel. Toen de appel op was, schakelden we noodgedwongen over op het Schotse shortbead, wat duidelijk minder goed in de smaak viel dan de appel. Vissen denken ook aan hun gezondheid!

Ik voelde mij nog altijd opperbest toen we verder voeren richting het Île Cavallo, alwaar we opnieuw het anker uitgooiden om al snorkelend de wondere onderwaterwereld te bekijken. Het was echt prachtig. Er gaat weinig boven zwemmen in natuurlijk water omgeven door allerlei soorten vissen.

Het einde van ons boottochtje kwam sneller dan verwacht in zicht en dit zonder dat ik me ook maar even zeeziek gevoeld had. Een onverwacht succes! We voeren langs de kustlijn terug naar de haven van Bonifacio, er voldoende aandacht aan bestedend dat we nergens op een rots voeren. Bij terugkeer in de haven wachtte ons het moeilijkste karwei van de ganse dag: onze boot van brandstof voorzien. Het kostte wat moeite om ons bootte op de juiste manier aan te meren bij het tankstation, maar het lukt ons om de tank opnieuw te vullen. De allereerste keer dat ik met een boot gaan tanken ben!

Nadat we de boot ingeleverd hadden en deze na een grondige inspectie van de verhuurders ok bevonden werd, begaven we ons naar ons hotel voor een verkwikkende douche. De zon had haar sporen op onze huid achter gelaten, maar niets wat een klein beetje after sun niet kon verhelpen.

We dineerden in restaurant Kissing Pigs, aangeraden door ons hotel en ook Tripadvisor was lovend. Wat een tegenvaller! Een echte toeristenval. De menu die we beiden besteld hadden trok werkelijk op niks. Mijn lamsvlees was taai en vol vet. Echt niet lekker. Het enige positieve aan deze ervaring was het uitzicht vanaf het balkon op de eerste verdieping op de schitterende yachts van de rijken der aarde. Het kan natuurlijk niet altijd een schot in de roos zijn, maar dit was werkelijk de eerste keer dat we een tegenvallende culinaire ervaring hadden sinds het begin van onze trip.

Na dit zeer teleurstellend avondmaal, wilden we in elk geval een herhaling van dit fiasco vermijden. Zeker omdat de volgende dag onze allerlaatste volledige dag in Corsica was. L’An Fain leek een perfecte plek om te klinken op een fantastische reis. Toen ik binnen stapte om te reserveren, zei de ober me dat de dag nadien in Bonifacio het quatorze juillet vuurwerk zou afgestoken worden. Het vuurwerk was uitgesteld om wille van de tragische gebeurtenissen in Nice. Ik kon op twee momenten reserveren: ofwel voor de eerste couvert van de avond om 19.00u ofwel voor de tweede couvert om 22.00u. Als we om 22.00u zouden reserveren, konden we het vuurwerk vanaf het terras van het restaurant bewonderen. Ik twijfelde, want ik wilde wel dolgraag het vuurwerk zien, maar was er niet helemaal van overtuigd dat het terras van dit restaurant de beste plek was om optimaal van het vuurwerk te genieten. Ik liet me echter overtuigen door de ober en reserveerde om 22.00u. Vuurwerk op onze laatste avond, kon het symbolischer?

We sloten deze prachtige dag af met een cocktail bij Da Passano. We lieten de getalenteerde barman een tequila sunrise voor ons bereiden en genoten daarna nog van een glaasje muscat en cognac. Op de terugweg naar ons hotel vergaapten we ons wederom aan de verschrikkelijk dure yachts die aangemeerd lagen in de haven. Yachts met een bemanning van dertig personen, allemaal uitgedost in een piekfijn uniform, die na het aanmeren meteen aan de grote kuis begonnen. Want ja, zo’n yacht, dat moet blinken, he? De haven van Bonifacio boot ons een blik in het leven van de superrijken. En natuurlijk waren al die blinkende boten in belastingsparadijzen ingeschreven. U dacht toch niet dat The One Percent belastingen betalen?

Plakkend van de after sun kropen we in bed. Met spijt in het hart dat onze vakantie er alweer bijna op zat.