De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

 µ

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.