Het was een ontroerend mooi moment, gisteren, in het kleine kamertje van mijn bomma in het rusthuis. Al haar kinderen en kleinkinderen verzameld rond het bed waarin ze haar laatste adem had uitgeblazen. Iedereen nam de tijd om rustig afscheid te nemen, stil te staan bij de vele herinneringen en haar roerloze lichaam nog een laatste keer aan te raken, als ze daar behoefte aan hadden.

Daarna was het wachten tot de begrafenisondernemer haar koude lichaam kwam weghalen. We zakten van de tweede verdieping af naar de cafetaria om de praktische afspraken te maken voor de afscheidsviering en het rouwbericht. En dan blijkt eens te meer hoe fijn het is een mooi geordend fotoarchief te hebben met daarin vele mooie momenten gevangen.

Volgende maand zou mijn bomma 96 jaar geworden zijn. Na een lang leven gestorven in haar slaap, zonder pijn. Zo zou het altijd moeten zijn.