Tijdens een welverdiende squashpauze (squashen na een Indische maaltijd met een glaasje wijn erbij blijkt toch niet zo optimaal te zijn) kwam het gesprek onvermijdelijk op de gevolgen van de brutale aanval op mijn squashpartner, ondertussen al meer dan een jaar geleden. Nog altijd heeft hij last van hoofdpijn, concentratieproblemen en lichtgevoeligheid. Zijn medicatie is alweer veranderd en helpt een beetje om de concentratieproblemen te onderdrukken. Toen ik hem vroeg naar zijn prognose zag ik de onzekerheid in zijn ogen. Zijn artsen willen nog even afwachten, maar wat als het nooit meer beter wordt dan dit? Ik mag er niet aan denken.