Het was wellicht geen goed idee om dit boek vlak na ‘Wit is altijd schoon‘ te lezen omdat de thematiek (afscheid nemen van een ouder persoon die net is overleden) dezelfde is. Toch moet ik zeggen dat dit boek mij veel beter bevallen is. Diane Broeckhoven beschrijft ontroerend mooi hoe de bejaarde dame afscheid neemt van haar echtgenoot die ze ‘s ochtends overleden aantreft op de bank. Het hoofdpersonage besluit de dood van haar man nog even voor zichzelf te houden om in alle rust te kunnen rouwen en die paar dingen te zeggen die ze, toen haar man nog leefde, hem niet kon of durfde zeggen. Ook erg genoten van de interactie tussen Alice en haar autistische buurjongen die in de loop van de dag twee keer op bezoek komt terwijl haar man dood op de bank zit.

Ontroerend levensecht verhaal. Een klein pareltje, het lezen meer dan waard.