De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.

Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.

De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek.  Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.

Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.

Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.