Deze toch al erg goed gevulde week werd afgesloten met een heuse salsaparty. Na de verhuis op het werk, die ongeveer een dik half uur duurde omdat ik er een erezaak van maak alles digitaal te doen en zo weinig mogelijk papier te verzamelen, had ik wel zin om het fusiefeest van de dag voordien nog eens dunnetjes over te doen. Helaas waren mijn voeten nog niet bekomen van zoveel uren rechtstaan (ik ben zelfs met mijn wandelschoenen aan gaan werken, mijn collega’s wisten niet wat ze zagen, misschien moet ik mij toch eens deftige platte schoenen aanschaffen). De sexy hakken bleven dus in de kast staan en ik deed een paar witte sketchers aan die ik nog ergens achteraan de kast terugvond, ooit gekocht voor onze eerste Japanreis en daarna nooit meer aangedaan.

De party werd voorafgegaan door een etentje dat net zoals vorig jaar veel te lang duurde. Van acht tot elf aan tafel zitten met mensen met wie je weinig tot niks gemeen hebt, is niet bepaald een pretje. Ik kreeg ook al bijna ruzie met een Roemeen aan onze tafel die het nodig vond de schuld voor de zelfmoord van Steve Stevaert in de schoenen te schuiven van de dame die de klacht wegens verkrachting tegen hem indiende. Victim Blaming, daarvan gaan de haren op mijn armen recht overeind staan. Ik telde dus de minuten af tot we effectief de dansvloer op konden.

Het dansen zelf was heel erg leuk, maar veel te kort. We herinnerden ons niet meer alle salsabewegingen, maar degene die we ons nog wel voor de geest konden halen, gingen vlotjes. Nog een paar jaar oefenen en we gaan het effectief kunnen! Omdat ik de dag nadien alweer om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, vertrokken we zo rond middernacht. Kwestie van niet in slaap te vallen tijdens de les.

Lesson learned: volgend jaar enkele naar het dansgedeelte gaan en het diner wijselijk overslaan.