Vandaag kreeg ik op het werk een gloednieuwe hoesje voor mijn iphone. Een volledig wit, erg artificieel stinkend hoesje. Erg ironisch als je weet dat ik al twee maanden of zo op een nieuw hoesje zat te wachten, omdat mijn oude tot op de draad versleten was. Maar goed, een klein beetje stank, daar kan ik nog wel tegen.Een collega die een gelijkaardig hoesje als ikzelf had gekregen, wilde echter niets te maken hebben met het ding. Ervan overtuigd dat de giftige dampen die het spul uitwasemde haar zeker twee jaar van haar leven zouden kosten.

Waarop ik zei: “Ach, zo oud wil ik toch niet worden. Liever een beetje meer plezier in dit leven en wat jonger sterven dan heel mijn leven supervoorzichtig te moeten zijn.” Waarop een andere collega meteen de vraag stelde: “En hoe oud wil jij dan wel worden?” Een goeie vraag waarop ik geheel spontaan, zonder erover na te denken “negentig jaar” antwoordde, “maar dan wel op voorwaarde dat mijn geest mij niet in de steek laat, lichamelijk ongemakken wil ik nog wel trotseren, maar liefst niet te veel.” Ik was er zelf een beetje verbaasd over dat het antwoord zo snel van mijn tong rolde, maar nu ik er wat meer over nagedacht heb, lijkt negentig jaar me echt een mooie leeftijd om de boeken dicht te doen. Geeft me nog genoeg kans om de wereld te verkennen en veel nieuwe dingen te leren. Hopelijk staat de geneeskunde dan alweer een beetje verder en kan ik negentig jaar worden in optimale conditie. En dan overlijden in mijn slaap. Bij wie kan ik daarvoor tekenen?